Als je Some Little Trips To Our Fluorescent Land van Kosmose opzet, gaan we ervan uit dat u zin hebt in een spacey trip van meer dan twee uur. Het betreft hier namelijk een dubbel-cd (op driehonderd exemplaren) boordevol geïmproviseerde, psychedelische kosmische muziek uit 1976. Het begint al met opener The Fifteenth Untitled Track. Inderdaad, alle songs hebben een nummer en dit onder het motto ‘Untitled Track’, om het improvisatorische karakter nog extra te beklemtonen. In die opener worden alvast alle registers opgen getrokken en wordt je meteen in het Kosmose-universum meegesleurd. En dat betekent inclusief de vermaledijde fluit, die het eind van het nummer wat de sfeer van Jethro Tull mee geeft. Fluitist van dienst: Alain Neffe.
Neffe is en blijft een wonderkind van de zijkant van de alternatieve muziek, waarbij Kosmose eigenlijk zijn eerste serieuze band was. En dat serieuze mogen we doortrekken tot een overdaad aan sérieux, want dit soort muziek neigt al snel naar egotripperij of progrock. Doet de naam Alain Neffe nog geen belletje rinkelen? Misschien dan wel de naam van één van zijn vele andere projecten: Bene Gesserit, Cortex, Human Dance, Human Flesh, Japanese Genius, La Maison Du Jardinier, , Ornament & Crime Arkhestra, Pol Silentblock, Pseudo Code, Sic, Subject of The Chopstick Sisters.
Guy Marc Hinant, oprichter van het Sub Rosa-label en deel van zowel Kosmose, Pseudo Code als Waving Ondulata, drumt op het merendeel van de nummers. De in 2012 overleden Paul Kutzner speelt gitaar, Francis Pourcel speelt bas en zat ook bij sic, waarvan Dark Entries een paar jaar geleden de compilatie Thought Noises uitbracht. Een aanrader trouwens. We tikten die plaat recent op de kop en hebben al meermaals genoten van dit vroege experimentele werk (1979, 1980 en 1981).
Maar terug naar Kosmose. Vrije, heel erg psychedelisch aandoende, rock is eigenlijk de best mogelijke omschrijving van der muziek, geënt op krautrockgrootheden als Faust, Neu!, Amon Duul II, Gong, Guru Guru en net zo veel op Gong, King Crimson of hele vroege Pink Floyd. Het zijn de jaren 1970, voor de doorbraak van de punk, een tijd waarin eigenlijk alles kon en mogelijk was, al zullen de punks een half uur durende track als The Thirtieth Track zonder twijfel meteen in de ban doen.
Interessant aan de muziek van Kosmose is dat de band eigenlijk al alle ingrediënten in zich heeft voor de vele latere bands van Neffe en zijn kornuiten. Gefliote stemexperimenten bijvoorbeeld, in The Twenty-Fifth Untitled Track. Op The Eighteenth Untitled Track horen we Daniel Malempré op gitaar, de man die later zou opduiken in Human Flesh, Subject en M.A.L.
Het echt doortrippen houdt Kosmose voor de afsluiter van cd 1, The Twenty-Seventh Untitled Track, met ongebreidelde gitaarsolo’s, maar vooral voor cd 2, waarbij afsluiter The Thirtieth Track het half uur ruim overschrijdt. Tegelijk is dit stuk een perfecte opstap naar het latere werk van Neffe. Niet voor iedereen weggelegd misschien, maar deze dubbelaar van Kosmose is sowieso een aanwinst om het oeuvre van deze bezeten muzikant verder te doorgronden.
PATRICK BRUNEEL
