Claude Perwez (gewoonweg Kloot Per W omdat dit beter klinkt) is, mocht je het niet weten, een Belpop-legende pur sang. Het meest “bekend” door zijn 80’s- werk met The Misters, The Employees en Polyphonic Size, maar als je een volledig overzicht van zijn werk wil, dan heb je wel een paar Discogs-pagina’s nodig.
Een paar maanden geleden verscheen van deze muzikale duizendpoot nog de enorm ondergewaardeerde single Land Of The Most Forgotten die hij samen met dat ander genie (Mauro Pawlowski) opnam en uitkwam op Starman Records. Op datzelfde label verschijnt nu (eveneens met de hulp van Mauro) Inhale Slowly And Feel: een plaat vol covers van The Velvet Underground.
We schreven het eerder al toen we het over de coverplaat van Bert Dockx hadden. Tribute-platen of hoe je ze ook wil noemen, zijn vaak niet meer dan de laatste ademstoot van artiesten die niets meer te vertellen hebben en teren op het zweet van anderen.
Kloot Per W hoeft niets meer te bewijzen. Hij weet zelf ook wel dat deze plaat hem niet terug bovenaan de lijst van de Belgische goden zal plaatsen en ook dat 4 Inhale Slowly And Feel wellicht schandelijk over het hoofd zal worden gezien. C’est la vie en dus zit er niets anders op dan jezelf zijn, en dat is wat Kloot Per W ten volste doet op deze Velvet Underground-ode.
Over de songs moeten we het niet meer hebben. Iedereen kent ze en we hebben medelijden met één ieder die durft te twijfelen aan de genialiteit ervan. Stuk voor stuk rock ’n roll-hymnes zijn het en dus voor Kloot Per W geen gemakkelijke opgave. Beter dan het origineel lukt toch niet (wie beweert dat dit wel kan, krijgt van ons nog eens een groot stuk medelijden cadeau) en hoe kun je iconen als John Cale, Lou Reed of Nico doen vergeten? Kloot Per W is een verstandig man, en om Reed te citeren een rock ’n roll-animal die je niets meer moet leren. Zoiets lukt alleen als je respect hebt voor het origineel, maar je er verder geen moer van aantrekt hoe de groten het hebben gedaan…
Geleverd in vinyl met als extra een cd waar ook nog eens 4 bonustracks op staan, waagt de Belgische muzikant zich aan 14 klassiekers. The Velvet Underground gezien door de ogen van Kloot Per W.
En daar gaat het om, geen covers, maar gewoon de klassiekers een eigen twist geven. Dat kan bijv. door er een postpunktintje aan te geven zoals in het geflipte European Son of Real Good Time Together dat gespeeld wordt met de venijnigheid van Joy Division. The Velvet Underground anders bekeken of beklemtoond met andere accenten. Zo worden de Nico-partijen (Femme Fatale) ingezongen door Claudes dochter Mona die er met haar onschuldige stem een Lolita-kantje aan geeft. Gedurfd, maar geslaagd.
Wat hebben er geen idee van wat de originele uitvoerders er zouden van vinden. Wie weet keert azijnpisser Lou Reed zich drie dubbel om in zijn graf bij het horen van Inhale Slowly And Feel. Maar daar draait het niet om. Dit is geen poging om tot aan de teennagels van de helden te komen, dit is een eigenzinnig relaas van een bewonderaar en het zijn dit soort platen die het meest interessant zijn, zelfs al waagt Kloot Per W zich wel heel ver.