Kevin Morbey kreeg direct succes met Harlem River in 2013. Met More Phothographs (A Continuum) zit de man ondertussen aan zijn achtste solo studioplaat even de soundtrack Music from Montana Story die in het begin van het jaar uitkwam buiten beschouwing gelaten.
Voor hij aan zijn solocarrière toekwam maakte Morbey nog deel uit van Woods en van the Babies met wie hij respectievelijk drie en twee albums uitbracht.
Het vervolg op This is a Photograph gaat meteen goed van start met, jawel, This is A Photograph II. Het nummertje zet in met wat geklepper van een donker paard en de stem van Morbey waarna het pas goed van start gaat met optimistische oosters klinkende strijkers en een aangename beat. Je waant je in een dansbare feelgood film totdat de sarcastische ondertoon je te pakken krijgt.
Het ritme schakelt een versnelling lager met de TR7 van waaruit we de rauwe eenzame wereld bekijken in Triumph. Morbey zoals vanouds half parlando, half zingend ondersteund door een gestage drum cadans die een dramatisch einde aankondigt dat gepaard gaat met allerlei melancholisch klanken die het ergste doen vermoeden. De man zijn stem klinkt ook steeds rauwer en heser naarmate het nummer vordert. “In my triumph I will Triumph…..Driving fast.”
Op Bittersweet, Tennessee wordt Morby vocaal bijgestaan door Erin Rae. Een uiterst sober nummer waar de wanhoop van afdruipt. Zang en gitaar en meer moet dat niet zijn. Met Going To Prom grijpt Kevin terug naar zijn vertrouwde recept van repetitieve percussie en half gesproken tekst. Het blijft beklijvend maar ergens knaagt een stemmetje van is dit niet meer van hetzelfde? Vrolijk word je hier in elk geval niet van.
Lion Tamer dan. Zompige Blues die na een lange vocale intro lekker ruw wegscheurt met de nodige dierenkreten en een rauwe gitaarsneer. Song For Katie. Piano en “zang” en dat is het dan. Het lijkt wel alsof de man zijn piano akkoorden nog aan het zoeken is als hij schuchter het woord tot zijn geliefde richt. En weer komt het thema “de boze buitenwereld” aan bod.
Five Easy Peaces Revisited is net zoals Bittersweet, Tennessee een bewerking van een ouder nummer. Mooie strijkersarrangementen en soms wat bevreemdend gesol met de opnames. Maar toch wel meeslepend met een melancholische inslag waarin Morbey zijn talent van verhalenverteller nog maar eens tentoonspreidt.
Ook Mickey Mantle’s Autograph (een Amerikaanse baseball speler uit de jaren ‘50 en ‘60) is een herwerking van een bestaand nummer en wel van Goodbye to Good Times. Ook hier weer mijmeringen van een man en een zingende gitaar. Toch wel een hoogtepuntje van verstillende reminiscentie.
Afgesloten wordt er met Kingdom of Broken Hearts dat tegenover de rest van het album bijna uitbundig mag genoemd worden. Drums en bas die je lekker mee op sleeptouw nemen, een beetje viool getokkel, een piano die je bij de hand neemt, een heupgewiegstimulerend refreintje met mooie vrouwenstemmen en daar tussen wandelend de man en zijn verhaal.
Voor de liefhebber!
Kevin Morbey en Macie Stewart concerteren op 9 juni in VierNulVier in Gent.
