Kalisto Bay is een indie trio uit Oud-Turnhout. Haast iedereen lijkt de link te leggen met Vampire Weekend bij het horen van de snelle, reverb-overgoten gitaar en de waterval van cimbalen. De nummers vliegen erdoor met een gemiddelde duur van amper twee minuten per stuk en hun eerste langspeelplaat kan amper “lang” genoemd worden; die vult namelijk net geen half uurtje. Energiek, rap, luid en opgepept. Allemaal dingen die wel thuishoren bij een stevig indierock deuntje, toch?
Helaas struikelt Kalisto Bay over één van de grootste hordes bij het maken van indierock: ervoor zorgen dat niet alles exact hetzelfde klinkt. Waar Vampire Weekend nog een hoop wereldse invloeden heeft en zich al snel profileert met gitaardeuntjes die uren in je hoofd blijven rondspoken, lijkt Kalisto Bay een muur van akkoorden die nergens naartoe gaan. Het ritme wijkt nooit ver af van het pad der “één akkoord per tel”, de zang blijft binnen een beperkt register en gitaarsolo’s zijn zeldzaam en simpel.
Ook in het departement productie valt er weinig spannends te vinden. De enige momenten waarop we iets interessants horen in de sound zijn tijdens de intro’s. Daar hinten ze soms naar wat effecten, distortion of een baslijn die volledig naar voren geschoven wordt. Jammer genoeg blijft dat beperkt tot enkel de intro en verdrinken de experimenten al meteen in de status quo. De nummers lijken onverbiddelijk weg te zakken in dreunende akkoorden en cimbalen.
De sound is absoluut wel aangenaam. We hebben er dan ook geen probleem mee om dit goeie, stevige indierock te noemen. Er is niks mis met een no-bullshit, sierloos garagerocknummer maken. De nummers lijken gewoon te hard op elkaar om iets meer te vullen dan een single of een ep. Een langspeelplaat snakt naar meer variatie. Dit album duurt slechts 28 minuten en eigenlijk heb je het meeste al gehoord nog voor je in de helft zit.