We zijn alweer aanbeland aan de laatste Dadaist Tapes release van het jaar. Dit keer was het experimenteel gitarist Jürgen Augusteyns die zijn auditieve lusten mocht botvieren op de draaiende wieltjes waarmee Dadaist Tapes keer op keer het volk weet te verblijden.
Doofheid, loodvergiftiging, levercirrose en mogelijk spastische darmen. Jawel, voor wie dacht dat de nakende verstrengingen al erg waren, Beethoven had het absoluut erger. De man zou zich naar verluidt al wel eens een keer vergrepen hebben aan een fles wijn of twee. Een gewoonte die naar alle waarschijnlijkheid zijn levercirrose niet ten goede kwam. Het lijkt ons dan ook meer waarschijnlijk dat het wijn en niet bloed was dat op regelmatige basis van de componist liep.
De cassette, die overigens sneller de deur uitging dan de spastische darm van Duitse componist kon samentrekken, bevat vier tracks. Meer daarover hieronder. (We hebben het uiteraard over de tracks en niet de potentiële spastische darm van de voorgenoemde Duitse meestercomponist)
De cassette start met titeltrack En Het Bloed Liep Van Beethoven. Het nummer lijkt in eerste instantie de klassieke toer op te gaan. De gitaar wordt namelijk op zo’n manier bespeeld dat het bij momenten meer weg heeft van strijkers dan van gitaar. De experimentele manier van spelen, resulteert in een dreigend geluid dat ons sporadisch wat aan de sfeer van de legendarische vijfde symfonie van Beethoven doet denken. Naarmate het nummer vordert, wint En Het Bloed Liep Van Beethoven aan agressie, dreiging en dikte, wat uiteindelijk resulteert in een repetitieve auditieve pletwals, klaar om elke luisteraar omver te werpen. Een stevige opener!
Ook bij Bird Feeding lijkt het wel alsof Augusteyns zijn gitaar weet om te vormen tot strijkers. De nagebootste repetitieve strijkers voorzien in dit geval het auditieve canvas waarop Augusteyns zijn onrustig experimenteel gitaargeluid kan tentoonspreiden. Rond 2’35” start hij met een percussief geluid dat het wel doet lijken alsof een bende meeuwen neerstrijkt en probeert die felbegeerde, laatste snede brood uit onze handen te rukken. Plots lijkt de titel dan toch niet meer zo lukraak gekozen?
Voor Jef onderscheidt zich duidelijk van zijn voorgangers, in die zin dat het in plaats van onrust en agressie vooral geregeerd wordt door idylle. Het nummer, dat overigens sterk gestoeld is op herhaling, is dan ook bijzonder rustgevend. Rond minuut 2 van het nummer begint Augusteyns met het toevoegen van elektronische noties die wat weg hebben van het alarmsignaal van een digitale wekker. Naarmate Voor Jef vordert, bouwt Augusteyns langzaam de lagen van het nummer af tot enkel het hoogstnodige overblijft. Tenslotte is het enkel een eenzame, rustgevende ruis die overblijft en ons zachtjes naar het einde van de track leidt.
“Meisjes wachten nachten op de god Sjalomon Ra”, zijn de eerste heerlijke woorden van Boudewijn de Groots Babylon. En hoewel Langtand, net als zijn vier voorgangers, opnieuw instrumentaal is, doet het ons vrijwel direct aan de sfeer van het voorgenoemde Nederlandstalige meesterwerk denken.
Langtand is het eerste nummer op de cassette waarin we de gitaar in zijn, iet of wat, natuurlijke vorm te horen krijgen. Speelse arpeggio’s staan centraal op de track waarop, net zoals bij Voor Jef, opnieuw naar idylle wordt gestreefd, zij het voorzien van een zachte, mysterieuze zweem.
Rond 3’30” neemt Langtand een ander vorm aan dan voordien. Hoewel de voorgenoemde arpeggio’s worden aangehouden, krijgt het geluid een ietwat lo-fi sfeertje in de stijl van wijlen Daniel Johnston. Een rustgevend, nostalgisch einde van deze prachtige release.
Hoewel de fysieke cassettes van deze release alweer lang de deur uit zijn, kan je voor een schamele zes euro deze nog steeds aankopen via de onderstaande links. Aangezien dra het nieuwe loon alweer op je rekening zal prijken, is het overigens aangewezen om naast En Het Bloed Liep Van Beethoven ook De God Van Ongeveer en Rapper van Jürgen Augusteyns eens een luisterbeurt of twee te geven en vervolgens onverbiddelijk op de ik-koop knop te klikken.
Alvast veel luisterplezier!
Jürgen Augsteyns: BANDCAMP