Het is niet omdat kerst al voorbij is dat we de Belgische platenschat van 2025 niet meer mogen be’kerstlichten’. Een hele straffe ep kwam in de herfst uit Franstalige hoek onze richting uitgewaaid.
Julie Rains bracht haar eerste solowerk in ep-vorm uit, Lentement. Muzikaal een heerlijke collage van onversneden ‘electrogoud’ dat tegelijk diep snijdt en zachtaardig glooit. Julie Rens heet ze in het dagelijkse leven en we kennen haar al een paar jaar van toen ze nog met Sasha Vovk het opzwepende Juicy bestuurde. Onder haar solonaam Julie Rains gaat het er een pak complexer, maar niet minder intens aan toe. Het project is op soulvolle wijze ontstaan uit een samenwerking met producer Rowan Van Hoef, waar jazz elektronica omarmt.
Haar eerste single Doucement legde al de basis voor deze sfeervolle en hypnotiserende wereld, tussen kwetsbare pianoklanken – waarin ze echt uitblinkt – en zeer donker gelaagde electro. Met de ep zet Julie deze zoektocht verder.Al van bij de eerste noten van opener Tu Mens zet ze haar geweldige – zij het vaak met autotune vervormde – stem in de muzikale plakkaatverf. Na een minuut zweept een springerige synth het nummer op om een kleine minuut later een grommende bas de leidende rol te laten overnemen. Veux Sale zou zeker niet misstaan hebben in de studio toen Thom Yorke zijn ideeën voor Kid A liet rijpen.
Air kwam meteen in onze gedachten op toen we T’As Perdu voor het eerst hoorden. Maar zoek het niet te ver, want ook onze eigen Bobbi Lu laat haar synth in deze elektronische wereld floreren. Drie nummers ver en eigenlijk zijn we nu al verknocht aan de sfeer en het geluid dat Julie door onze dansende kerstboom jaagt.Halverwege zet het duo alle registers open en ontpopt het nummer zich tot een onvervalste technokraker.
“Nous sommes perdu”. Geluiden uit een ver zonnestelsel sijpelen in onze stratosfeer binnen bij de aanvang van J’ai Rêvé De Toi. De rustige piano en haar heldere breekbare stem in single Doucement toont nogmaals aan dat ze sterk materiaal in haar muzikale brein heeft zitten. Het nummer verandert plots van een pianoballade naar een wulpse r&b-stamper en vat eigenlijk mooi samen waarvoor Julie vandaag staat.
Onder de nummers van het project illustreert Je Ne Veux Pas perfect de sfeer van de ep. Een ep die voortdurend zweeft tussen zachtheid en spanning. Het nummer zelf is eigenlijk onvervalste drum-’n-bass met een dwingendheid die we in jaren niet meer hoorden. Het duo goochelt ook op heerlijke wijze met Julie’s wonderbaarlijke stem. De korte epiloog Tout Dit heeft zijn naam niet gestolen, want met deze ep heeft Julie Rens eigenlijk alles gezegd. We hopen echter dat ze nog lang niet uitgesproken is en we de komende jaren een boeiend vervolgverhaal kunnen schrijven.In januari zal Julie Rains haar Lentement voorstellen op Eurosonic in Groningen, voorwaar een mooie erkenning voor een project dat in intimiteit en experiment ontstond, en nu klaar is om zich te meten op de grootste podia.