Klassieke muziek. Ten minste dat denken we. De muziek van Jonas Meersmans wordt wel eens gedraaid op Klara, maar in alle eerlijkheid moeten we schuimbekkend toegeven dat we de Antwerpenaar uit frustratie gewoonweg in een hokje hebben geduwd. De zweep ligt klaar voor de verdiende slagen en ook onze woorden van vergiffenis zijn reeds gevonden. En toch, de enige verschoning die we kunnen bedenken is dat deze Antwerpenaar het soort muzikant is dat met plezier buiten de lijntjes van “het gewone” kleurt. Gelukkig maar. En neen, je hoeft je ook niet aan kunst om de kunst te verwachten, Monnift II is gewoon het equivalent van pure schoonheid.
Monnift II is (logisch) de opvolger van Monnift dat amper een jaar geleden verscheen en deel uitmaakt van een drieluik.
Het eerste deel viel op door zijn rauwheid, omdat Meersmans er uitsluitend met akoestische gitaar op werkte. Het tweede luik toont een heel ander perspectief, samen met violiste Nikki Verlinden en hoornspeelster Tinne Dehertefelt verkent Jonas het samenspel. De muziek wordt hierdoor rijker en majestueuzer zonder te vervallen in bombast of overdadigheid. Alles is precies afgemeten, tierlantijntjes met een nut.
Acht songs in totaal waarvan eentje (Misjka’s Quest) is opgedeeld in twee stukken, allen instrumentaal. Verschillende stijlen dooreen gehaald, maar die ook diverse emoties losweken.
Opener Busmalis klinkt ontroerend mooi. We horen iets van middeleeuwse invloeden en het waanzinnige gitaargetokkel doet je denken aan een troubadour in overdrive. Een song die met de deur in huis valt, en dat voor zeven minuten!
Kytti is een ideaal muziekje om mee in een hoekje te kruipen en in het reine te komen met jezelf. Ook daar kan muziek voor dienen.
Whitewing benadert het experimentele, en in Hanekop merk je zelfs een tikkeltje postrock, hoewel het vooral het fabelachtige, bijna Rimsky-Korsakov-achtige General Konrad, is dat ons hart overuren laat kloppen.
Monnift II heeft voor elk wat wils, weliswaar gebracht door een muzikant die weet wat hij wil!