Door: Filip Verbeeck
In Aalst had je in de jaren 80 en 90 meer dan alleen maar carnaval. Je had er ook Jason Rawhead. De band bestond uit Yörgen Sonck (drums & vocals), Steven Piqueur (gitaar & vocals) en Marlon Waghemans (basgitaar).
Het derde album van dit trio staat garant voor rockende gitaren, strakke drums en killer basriffs.
We beginnen met een cover van King Crimson: 21st Century Schizoid Man. En wat voor één. Zonder afbreuk te doen aan het origineel heeft Jason Rawhead hier zijn stempel op gedrukt. Het is een heel eigen versie met hun typerende gitaarstijl geworden.
Seasons Heading A Daze is een nummer met een onweerstaanbaar tempo en een fantastische gitaar riedel. De breaks, samen met het volumespel, geven het tevens een zeer frisse sound. Bij Black Box krijgen ze hulp van Ragga Yves & Ras Bors waarmee ze dit nummer omtoveren tot een cross-over avant la lettre (we schrijven 1992!!).
Dan volgt She’s A Heartache een lekker rockende nummer met een drumsound waar we verliefd op zijn, droog en retestrak. Better Days springt er een beetje uit. Het is niet alleen het langste nummer van het album met een outro van meer dan een minuut, er is ook een leuk Hammond orgel op aanwezig.
De lp kabbelt nog twee nummers (Bogged Down & Big Mouth) verder op dit elan tot we aan nummertje acht, No Retrieve, komen.
Hier gaat de band een kleine versnelling lager maar dat is zeker geen minpunt. Ze bewijzen hier dat ze ook iets tragere nummers de baas kunnen en dat Yorgen Sonck naast een fantastische drummer ook een begenadigd zanger is.
Thumbs Down ligt in het verlengde van No Retrieve, iets trager met grote vocale uithalen. Trash en Blot Out Of The Sun zijn dan weer nummers volgens het beproefde recept. Sterke rocknummers met een meeslepende groove.
Eindigen doen we met de video-mix van Black Box, een ietwat bizarre edit. Rare drums en de stemmen zitten dieper in de mix. Niet echt een topper volgens ons. Deze versie kreeg later nog een remix van Front 242.
Voor de fans van no-nonsens jaren 80/90 rock is dit een aanrader. Ondanks dat de plaat met momenten een beetje gedateerd klinkt, blijft dit een zeer goed album met een paar pareltjes op. Spijtig dat de band er een paar jaar later de brui aan gaf.