Jacle Bow kwam zijn debuutplaat What’s All The Mumble About voorstellen in een uitverkochte AB Club, en met succes! Het Brusselse viertal was finalist van De Nieuwe Lichting 2015 en ging al op toer in de Verenigde Staten (behoorlijk rock ’n roll); Jacle Bow heeft dus, ondanks hun jeugdigheid, toch al een wat métier!
er en meteen hadden ze het publiek volledig mee. Streetfight, het nummer van De Nieuwe Lichting volgde en daarmee was de toon gezet voor een avondje geweldige rock ’n roll.
Run Part #1, niet op de plaat, scheurde vervolgens heerlijk. De hese korrel in stem van frontman Jonas Bastijns is geknipt voor dit soort nummers. Het publiek at uit de hand van de rockers, die intussen al flink onder stoom waren gekomen. Gitarist Guillaume Lamont (die van RHEA met zijn chaotische afrokapsel) ramde heerlijke solo’s bijeen op zijn Stratocaster en na het erg Amerikaans klinkende Niki mocht Lamont zich eens flink uitleven op de catchy Beatles-cover Coming Up.
Radiosingle Suit Yourself was een schot in de roos en Bastijns bewees dat ook hoge noten voor hem geen probleem waren. Met de nodige show (de jongen weet dat hij er goed uitziet) liet de charismatische frontman het publiek watertanden naar de rest van de set.
Maar ook de andere leden van Jacle Bow kunnen er wat van: in titeltrack What’s All The Mumble About bewees bassist Karel Van Milleghem zichzelf zowaar op de banjo en Guillaume Lamont bespeelde zijn slidegitaar met een bottleneck. De bedoelingen waren goed, maar in dit nummer zat meer.
Met What About keerde de band daarna weer terug naar hun lekkere gitaarrock en Bastijns schreeuwde ‘I need some weed!’. Jaja, behoorlijk rock ’n roll, zoals ik al zei.
Lucky ging nadien een beetje de mist in omdat de backing vocals niet goed door de mix kwamen, maar het zwoele Awh Awh (zalige titel) maakte zoveel goed. Bastijns bewees ook nog eens goed te kunnen soleren, maar live mag de band toch nog iets meer ontsporen. Maar net toen ik me dit bedacht, schoot iemand daarboven me toe hulp:
Cold Turkey, tweede cover van The Beatles (nou ja, John Lennon), werd in een steviger jasje gestoken en was een daverend hoogtepunt van de avond. Gitarist Lamont liet zich eens volledig gaan en de AB ging uit zijn dak en dan moesten hitjes House For Sale en Rightless nog komen.
Zeker bij Rightless, aangekondigd als het laatste nummer, werden nog eens alle registers open getrokken, net als het hemd van Lamont! Coole gasten, die van Jacle Bow.
Uiteraard werd er gebist, eerst met Baby You Know, het zachtste nummer van de plaat. Drummer Joris Thys ging op een kartonnen doos (echt waar!) spelen en de elektrische gitaar van Van Milleghem klonk als een hippe synth. De band had er zichtbaar plezier in, net als het publiek.
De AB Club schreeuwde nadien om C’est Ma Vie, de cover van Adamo die ze op Studio Brussel brachten, en Jacle Bow gehoorzaamde. Zo werd een lekker rockende avond afgesloten met een iets intiemer moment.
Het was goed, het releaseconcert van Jacle Bow. Bedankt gasten, de Stones hebben een Belgische evenknie.
QUINTEN JACOBS