Er zijn zo van die muzikanten die zowat elke release die ze uitbrengen te maken hebben met diverse bezettingswijzigingen in hun band. Soms is de zanger(es) zo de enige constante, zoals bvb bij Doro of Alice Cooper. Andere malen blijkt de gitarist van dienst het brein. Kijk maar naar Annihilator, Yngwie Malmsteen of dichter bij huis FireForce. Nog iemand die hier van kan meespreken is de Brusselse gitaargod Dushan Petrossi.
Al sinds zijn eerste plaat met Magic Kingdom, het in 1999 verschenen The Arrival, heeft hij te maken met steeds wisselende leden in z’n beide bands. De enige constante factor is de bassist Vassili Moltchanov, die alle platen van baslijnen voorziet. Gelukkig bewaken beide heren wel de kwaliteit die uitgebracht wordt, en die ligt opnieuw erg hoog.
Met Bruggeling Mike Slembrouck (After All) haalt de band alweer een (minder bekende) topzanger in huis. Waar Mike met After All eerder de thrashmetal verkent, leent zijn stem zich ook uitstekend voor de powermetal van Iron Mask.
Tijdens het eerste nummer Never Kiss The Ring levert hij zijn visitekaartje af. Dat nummer zet meteen de toon voor het hele album. Net zoals opvolger Tree Of The Worlds ook bol staat van de snedige riffs en vinnige leads.
Naast het schrijven van krachtige songs, etaleert bandmeester Dushan hier weer zijn kunnen als solist. Toegegeven, hoewel hij er wel eens een nootje teveel in durft te steken, halen slechts weinigen zijn niveau in dit genre. Op het derde nummer horen we ex-At Vance zanger Oliver Hartmann nog eens. Die leverde doorheen de jaren nog enkele gastbijdragen. Doordat zijn stem helemaal anders klinkt dan die van Mike, voelt dit nummer wel helemaal anders aan.
Daarna neemt Iron Mask even gas terug met One Against All, dat onmiddellijk gevolgd wordt door het langste nummer van deze plaat, het epische Nothing Lasts Forever. Vanaf de eerste noot wordt het tempo opnieuw flink de hoogte ingejaagd. Hetzelfde kan gezegd worden over onze aandacht, en de band weet die verrassend genoeg (of neen, eigenlijk toch niet zó verrassend) ook vast te houden. Er wordt ruimte geboden aan zowat elk instrument om even in de spotlight te staan. Met dit nummer bewijst de band toch tot de top in het genre te horen.
Vervolgens passeren met Dance With The Beast en Wild And Lethal, Mist Of Loch Ness en My One And Only vier degelijke nummers die net niet het niveau halen van eerder genoemde songs. Toch zouden vele bands een nier geven om nummers als deze te kunnen uitbrengen. Nadien komt de grootste verrassing in de vorm van A Mother Loved Blue, één van de knappere ballads die we dit jaar hoorden.
De voorlaatste compositie Sagittarius A* kan je zien als de intro op het titelnummer dat de plaat afsluit. Een laatste keer trekt de band alle registers open. De power in de metal wordt stilaan opgebouwd: stevige lead, roffelende drums en dan… een rustige gitaarpartij die wat doet denken aan wat Iron Maiden deed op Brave New World. Gelukkig een knipoog, want hierna volgt weer zo’n typische lead en barst Master Of Masters helemaal los. De wahwah-solo is nog ’n leuke toevoeging. We horen hier ook weer waarom Iron Mask gewoon een Belgische topband is, die weer enkele ‘klevend-in-je-hoofd’-nummers heeft gecomponeerd. Zo horen in het genre inderdaad bij de Masters Of Masters.