Met Montage heeft ILA een ongelofelijk mooie ep gemaakt vol rauwe en pure schoonheid. Ilayda Cicek heeft een stem die zowel de mooie warmte bezit van Cat Power als de schurende korrel van Marianne Faithfull. Hiermee neemt ze je mee op deze eigenzinnige maar betoverende ep. Bij het beluisteren heb je het gevoel dat je een liveconcert in een intieme setting krijgt, en dit maakt de beleving heel krachtig. Dit komt ook door het hechte samenspel met drummer Cas Kinnaer en gitarist Sam Smeets.
De plaat begint met Kismet. Deze song begint heel ontspannen, dringt zich niet op, maar neemt je langzaam mee in de ep. Rond de eerste minuut valt het nummer zelf even helemaal stil om je aandacht daarna niet meer los te laten. Daarna bouwt het beetje bij beetje op tot een geweldige climax. Bij het slot voel je je hart als het ware even stilstaan en ervaar je tegelijkertijd een spannend en beangstigend gevoel. Heel straf om zo’n emotie los te weken.
Het tweede nummer Twenty-Two is de terechte single van de ep. Dit is een heel knap nummer dat bij elke beluistering mooier wordt. Het begint met een originele en repetitieve drumpartij die het ganse nummer draagt. Al snel krijgt de song door de intense stem van Ilayda en de sfeervolle gitaarpartij een soort intensiteit en kracht die je het best kan vergelijken met deze van Bert Dockx (o.a. Flying Horseman). Vanaf de tweede helft volgt een geweldig mooie en overstuurde gitaarriff. In combinatie met de soms fluisterende, soms rauwe stem van Ilayda zorgt dit voor een heel mooi nummer. In een ideale wereld hoor je deze song regelmatig op de radio. Niet overdag, want veel mensen zijn dan niet klaar voor zoveel ruwe echtheid, maar wel van zodra de zon onder gaat tot het vroege ochtendgloren. Een tijdje terug zouden ze dit een echt Duyster-nummer genoemd hebben. Als StuBru haar luisteraars wil terugwinnen weten ze dus wat ze moeten doen.
Nude baadt in een jazzy sfeer. De rustpunten in dit nummer zijn heel belangrijk. Stiltes en uitbarstingen wisselen elkaar af zoals in het echte leven. De productie en mixing van Bert Vliegen vat vooral het gebalde en intense livegeluid en het hechte samenspel tussen de muzikanten, maar op het einde hoor je ook het meesterschap in de productie door de syncopische drums die van links naar rechts wisselen. Een aanrader dus om deze ep ook via koptelefoon te beluisteren.
De vierde song heet Chemicals. Bij dit nummer voel je een intens verdriet en kwaadheid die tegelijkertijd troost biedt. Het is misschien wel de meest rauwe song van de plaat. Je voelt dat de teksten heel belangrijk zijn. Maar doordat je de emoties zo sterk beleeft kan je de plaat ook beluisteren zoals een plaat van Sigur Ros, waarbij het gevoel één en al centraal staat en waarbij je de lyrics niet noodzakelijk hoeft te begrijpen.
De ep eindigt met In Vain. Dit is wellicht het meest geweldige nummer op de plaat. Als je denkt dat de intensiteit op haar maximum zit schakelt ILA hier nog een versnelling hoger. Het einde baadt in een postrock-sfeer met een geweldige climax aan het slot. En als de plaat afgelopen is, krijg je direct terug zin om ze op repeat te zetten.
Montage van ILA is een bijzonder eerlijke, krachtige en mooie plaat. Qua intensiteit en schoonheid lijkt ze misschien wel op Nix van Reena Riot, maar dan iets rauwer. Het getuigt van lef dat ILA volstrekt haar eigen ding doet. De structuren zijn soms complex, naar een refrein is het vaak zoeken en de afwisseling tussen stiltes en uitbarstingen is niet echt radiovriendelijk. Maar dit maakt de songs alleen maar mooier. We zijn er echter zeker van dat dit bewijs aan lef de band en de fans nog heel veel mooie muziekjaren zal opleveren.
De komende maanden kan je ILA o.a. zien in Bar Broos in Gent (5/11) , in de Archipel in Brussel (7/11) en Pand.A in Kortrijk (23/11). Deze ep live beleven is een echte aanrader!
Stefaan Tubex