Kan je eindelijk hun naam uitspreken, komen ze met zo’n albumtitel. Jawel. Ik spreek over Hypochristmutreefuzz. Met Hypopotomonstrosesquipedaliophobia komt de volgende zegswijze direct te boven: kleine jongens worden groot.
Opgericht door frontman Ramses Van den Eede in 2011. Toch brengen deze heren nu pas hun debuutplaat uit. En dat lijkt een perfecte beslissing te zijn. Vergelijk Monster (2013) en EP (2015) met deze debuutplaat en je merkt een wereld van verschil. Hypopotomonstrosesquipedaliophobiais immers op alle vlakken volwassener dan zijn voorgangers.
Finger is direct een dikke, vette middelvinger (deze kon ik toch niet laten liggen?) naar alle regels van de kunst. Het combineert zowel invloeden uit electro, funk als noise en is een mooi voorbeeld van hoe experimenteel dik oké is anno 2017. Gums Smile Blood gooit hier nog wat krautrockelementen bij, wat tot een bizarre voldoening leidt. Hypochondria geeft al het vorige een bonus met de bezwerende stem van Lien Moris van Piquet.
Met Chromakalim worden we ondergedompeld in een sprookjeswereld waar De Efteling jaloers op zou zijn. Hier en daar verraadt Ramses’ hypnotiserende stem toch dat eind goed, al goed hoeft te betekenen. Dit wordt bevestigd wanneer Music Of Spheres een duistere draai geeft aan deze fantasiewereld.
Elephantiasis zorgt voor een roes, die even wordt gebroken met een funky interlude om uit te monden in pure chaos. Deze chaos wordt nog eens benadrukt door het harde gedreun tijdens Clammy Hands (dat trouwens niet vies is van wat vervormde vocalen).
Even uitrusten is mogelijk dankzij de lullaby Don’t Drown… And it’s gone. One Trick Pony begint dan wel rustig, het smijt maar al te snel een upbeat tempo in de strijd, om te eindigen in een plotse grimmige sfeer.
Als afsluiter krijgen we met Spitter wat stoner voorgeschoteld, dat direct omslaat in iets wat ik niet beter kan beschrijven dan met het volgende woord: feestje!
Wat Hypochristmutreefuzz al meermaals op het podium heeft bewezen, zet het nu kracht bij met deze nieuwe plaat: electro, noise, funk, rap… Elk genre is perfect mergable tot één intense ervaring. Ook al zien we hier geen flitsende lichten tussen het publiek, Ramses’ stem (en een minimum aan inbeeldingsvermogen) zorgt voor een identieke sfeer.
Waarschuwing: Deze scheve ervaring is uitermate verslavend. Handle with care.
MATHIAS BEX
