Hey Colossus is de band van gitarist Robert Davis en bassist Joe Thompson. Zij zijn de baas en de oerleden die sinds de oprichting van de band (2003) in het collectief regelmatig leden zagen gaan en komen. Voor In Blood, hun veertiende album ondertussen, zijn ze een sextet, waarvan drie gitaristen en Paul Sykes als zanger sinds het album Dominant Male uit 2011.
In Blood is eigenlijk een voortzetting van het de in 2020 uitgekomen dubbelaar Dances / Curses. Op die plaat koos de band bewust om het allemaal wat rustiger aan te pakken en de focus te leggen om het maken van beheersbare en makkelijk behapbare nummers. Dat was wel even wennen nadat we ze een paar jaar eerder live aan het werk zagen en waar ze ons oorverdovend luid van oorsuizingen voorzagen.
Elke nuance verzoop in de loeiend harde noiserock, die slechts sporadisch in een paar nummers op die dubbelaar aan bod kwam. Op In Blood zijn die stukjes er helemaal niet meer. Op hier en daar een dwars gitaarlijntje na klinken de acht nummers behoorlijk gelaten en braaf.
Sykes neemt het voortouw en wie zijn stem niet bijster denderend vindt klinken, kan de plaat beter links laten liggen. Hij gaat alsmaar meer aan het croonen en de muzikanten lijken zich ondergeschikt op te stellen.
Het is wel eens wat anders natuurlijk, een band die een live-reputatie heeft om u tegen te zeggen die zich opnieuw uitvindt en kiest voor een andere line-up en voor het maken van traditioneel klinkende nummers. Dat was al een beetje te horen en te voorspellen aan de hand van de voorganger van In Blood. Maar toch, de overgang naar doorsnee deuntjes is toch wel enigszins verrassend.
Geen uitschieters te vinden, alleen goed gemaakte Britse pop met hier en daar een goed verborgen weerhaakje. Ach ja, misschien krijgt Hey Colossus na twee decennia dan eindelijk misschien een wat bredere naamsbekendheid.
BANDCAMP – FACEBOOK – INSTAGRAM
