De cover van Calais, de vierde plaat van Het Zesde Metaal toont balken met kleuren die zijn samengesteld uit de Franse, Soedanese en de Syrische vlag. Het tekstenboekje bevat op zijn beurt kleurloze balken, en oogt net als de wereld van vandaag troosteloos. Er is al heel wat geschreven en gezegd over deze plaat, maar Wannes Capelle (de bezieler van Het Zesde Metaal) is helemaal niet tevreden met de koers die de mensheid de laatste jaren heeft gekozen. De vraag is wie dat wel is.
Capelle was zo onder de indruk van de ellende die hij in het vluchtelingenkamp Le Jungle zag, dat deze plaat gewoon de titel Calais moest krijgen. Een symbool, een besef dat het beeld van West-Europa plotseling anders was geworden. In onze luxewereld stond er opeens een geïmproviseerde krottenwijk waarin menselijke waarden nauwelijks iets voorstelden en waar alles draait om een vodje papier die bepaalt of je wel of niet welkom bent.
De plaat verscheen op 11 november. Commercieel bekeken natuurlijk oliedom, de winkels zijn immers dicht, maar natuurlijk is dit een symbolische dag. We vieren met veel poeha wapenstilstand, maar op iedere hoek van de straat staan soldaten met mitrailleurs op wacht.
Een wereld die is gevoed door egoïsme en geldgewin, wie heeft daar nog zin in? Is het allemaal naar de wuppe? Doe maar voort, er wordt nog altijd meer gedronken, dan er wordt gekotst.
Het zijn meer dan zo maar wat woorden uit één van de meest aanstekelijke singles van dit jaar, het is ook cynisme troef. Zo cynisch dat de eerste song op deze maatschappijkritische plaat gaat over de eerste keer dat je met je lief naar bed gaat, en Paradis handelt waarschijnlijk over het geloof in een of ander goddelijke wezen. Ten minste dat denken we, de verhalen van Capelle zijn altijd abstract: gewoon waarnemingen en het is aan de luisteraar om uit te maken wat hij daarmee bedoelt: hoop of wanhoop.
Muzikaal vertaalt zich dat in kleinkunst op elektronische beats. Wannes Cappelle, Tom Pintens, Filip Wauters, Tim Van Oosten en Robin Aerts construeren via melancholische noten een spiegel op de zieke maatschappij. Wat anders kan je zeggen over een elektronische popsong die er ons in het refrein aan herinnert dat er ooit een tijd was toen we van de liefde konden leven.
Laat je vooral niet leiden door de hitsingle Naar De Wuppe, want hoewel de muziek steeds toegankelijk blijft, is Calais in de eerste plaats negen liedjes lang luistermuziek. En dat hoef je in hun geval zeer letterlijk te nemen, over ieder woord valt na te denken. Soms is ook dat nodig in muziek!
