Muziek met een hoek af, ze kunnen er wat van de Belgen. Hermànn, mocht u het niet weten, is een trio met wortels in Gent en Oudenaarde en bekend bij mensen die in een bruine kroeg al eens muziek willen opsnuiven. Stijl: stonerrock en alles wat daarnaast ligt.
Een goede verstaander heeft het al begrepen, wie kant-en-klare drie minuten durende stonerrockpopsongs verwacht die je ook wel eens in het Sportpaleis hoort weergalmen zal Hermànn omschrijven als kloteherrie. Niet dat het dat is, alleen kiezen zanger- bassist Laurent Vanden Broecke, drummer Arno De Bock en giarist Nathan Ysebaert (ja, die van Shht) liever voor het ongewone.
Hun tweede ep (gewoonweg E genaamd) die vakkundig is opgenomen door Michiel Renson (lolbroek-acrobaat-genie van Shht) is een perfect staalkaartje van wat Hermànn te bieden heeft. Muziek die je niet op één, twee, drie doorhebt (behalve het feit dat het lekker klinkt) maar wel je nieuwsgierigheid opwekt.
Twijfelend tussen Zappa en Fantômas, hoewel je er even veel de geniale zottigheid van Captain Beefheart of zelfs de Evil Superstars in hoort. Stonerrock in de traditionele zin is het dus zeker niet, eerder rauwe stonernoise.
Alles wordt in twintig minuten uitgeprobeerd, zelfs een negen miunuten durende epische song (Nausea) met in de achtergrond de hemelse vocalen van Rumours-zangers Hannah Vandenbussche. Amenra is nooit ver weg, niet dat dit ook maar één seconde als een minpunt aanvoelt. Integendeel, dit is gewoon muziek die tegen je lijf aanschuurt, en brandwonden veroorzaakt die pijn doen. Maar goed, zelfkastijding heeft ook zijn nut.
Vijf songs die iets zeggen over het leven, en daarom niet noodzakelijk de meest positieve kant tonen, maar soms moet het er uit.
Hermànn is anders en dat is maar goed ook.
De ep wordt voorgesteld op 29 maart in de Chinastraat in Gent. Naast Hermànn is er ook een optreden van Whorses, en toeval of niet, nadien is er ook een dj-set van Rumours en Shht.