Snotvod dus, in het dialect van de stad waar deze negenkoppige bende vandaan komt. Ook hun sound lijkt terug te grijpen naar de jaren 90 in de koekestad, toen orkesten als Antifare La Familia, Traktor, Think Of One, Wawadadakwa en Donkey Diesel het bruisende nachtleven kleurden. Vooral naar deze laatsten heeft zanger/gitarist en bezieler Christof Annaert goed geluisterd me dunkt. Geen wonder dat Donkey frontman Gunther Nagels en de notoire Gregor “Terror” Engelen gastbijdragen mogen leveren op dit nieuwe album, dat na twee albums en een ep, waarop drie songs die hier ook terug te vinden zijn, het daglicht mag zien.
Weemoed met de nodige treurmarsen, die zoals de titel al aangeeft hun inspiratie halen uit het zeemansleven. Wankelend dronken lallend arm in arm met feestgewoel dat we al even moeten missen. Opener en single They Drive By Night wordt gekenmerkt door de warme contrabas van Simon Beeckaert en de wollige brushes van drummer Tom De Wilde die samen met de prachtige blazerarrangementen het rauwe stemgeluid van Christof ondersteunen. Niet minder dan drie saxen en de trompet van Lies Vandeburie (zie ook Konvoï) worden daarvoor in de strijd gegooid.
Vrolijk huppelt en druppelt Rain door de Antwerpse straten op tonen en ritmes die het beste van de Balkan en de Caraïben verenigen met buiten de stem een zalige marimba in de hoofdrol. Human Sense lijkt dan weer op een vertraagde, jazzy versie van de Maurits Pauwels classic Zeven Lijken In Brussel Noord. Brel die een whisky deelt met Tom Waits in een klein café aan de haven is de sfeer die er in Ballad Of Clarence Alexander door Annaert wordt neergezet, de eenzame accordeon van eega Nele Paelinck (zie ook de vroege versie van School Is Cool, Dòttir Slonza en uiteraard The Bonnie Blues) maakt die sfeer compleet. Tot de ballade naadloos overgaat in het feestje Dance Of The Rubber Man dat meteen scenes uit Kusturica’s Black Cat White Cat op ons netvlies tovert.
Wie met Mathilda een cover van Belafonte verwacht (die overigens niet zou misstaan op dit album) moeten we teleurstellen, maar ook verblijden. Het betreft een grove korrel swing met een rock-‘n-roll injectie, die best door Shane MacGowan geschreven had kunnen zijn. Blues On Parade blinkt zonder luisterbeurt al uit omwille van z’n rage knipoogtitel en schurkt muzikaal nogal aan bij Matt Watts aan de toog van de Gitanes in betere tijden. Met een glansrol voor Nele op viool en een koor van de andere barflies. Vandeburie mag zich zoals Michelle Pfeiffer in The Fabulous Baker Boys al zingend op de piano kronkelen in het walske The Basement.
Alle twaalf tracks belichten en beoordelen is in deze tijden van snel swipen, scrollen en vooral streamen nogal overbodig en deze recensie is al behoorlijk lang. Maar we geven nog graag mee dat Brian Setzer ongetwijfeld groen van jaloezie uitslaat bij het horen van It’s Good, wat ook meteen ons oordeel over deze plaat is, die overigens als alles meezit wordt voorgesteld in de Borgerhoutse concerttempel Rataplan op 12 december, mét Donkey Diesel als speciale gasten. Uw bubbel is naar verluidt van harte welkom.