Vanuit Groningen klinkt het bijzonder avant-gardistisch, donker ritualistisch werk van het internationale collectief Hadewych. Internationaal, want het collectief wordt geleid door Peter Johan Nÿland a.k.a. nOh v°v van Trepaneringsritualen, maar Hadewych bestaat uit wisselende leden uit Nederland, Duitsland en Zweden. Allemaal artiesten met uiteenlopende muzikale ervaringen bij bands als o.a. Distel, Volksweerbaarheid en O Saala Sakraal.
Door de jaren heen, evolueerde hun sound van atmosferische neofolk en black ambient via experimentele rituele klanken tot de eigenzinnige sonische richting die ze zelf “ultra grotesk” noemen. Een kolossaal amalgaam van op elkaar inwerkende invloeden, variërend van black metal, industriële en rituele ambient tot 20e-eeuwse avant-garde componisten, die bij elk nummer toch voortdurend aan de definitieve classificatie ontsnapt.
“Toen de lp Welving opnieuw uitgegeven werd door Tartarus Records, kondigden we aan dat de aanstaande opvolger Vier het laatste Hadewych-album zou zijn. We hadden echter ook gepland om een tegenhanger van de ep Nu (2014) op te nemen. Nu groeide deze tegenhanger onverwacht uit tot een album op zich, geholpen door de vele bijdragen van onze lieve vrienden. Mes is een intense mammoettriptiek dat eindes, reparaties, de verdrijving van latente religieuze overblijfselen en de lange reis terug naar eenwording verkent”, leggen de artiesten uit.
Met drie tracks – goed voor een 35-tal minuten als duistere soundtrack voor de zwarte ziel – neemt Hadewych ons mee.
Een weids, donker klankspel opent Hadewych III – Onolatrie, onder predikende woorden van fluisterend verval. Dreunen trillen tegen de onaardse geluidsgolven. Knallende uithalen breken de onheilspellende rust en drijven de dreiging op in een gebroken sonische collage. Met trillend mechanische slagen, huivert de track voort in een bizarre compositie die de uniciteit van dit project scherp stelt. Het rustpunt naar het einde van het nummer, vindt geen vrede, maar brengt wel een zalvend zachtere soundscape zonder zijn duisternis te verliezen. De drammende dreunen keren terug om de track af te sluiten, onder huilende klankkaders op de achtergrond.
“Het album is een langzame tocht langs monumentale vergezichten, gekke en met modder bedekte sacramenten en spreuken van existentiële uithaling die zich concentreren op de etterende overblijfselen van het kruis”, voegt Hadewych toe als verklaring voor hun bijzonder experimentele project.
Ik Ben Een Mes past dan ook perfect binnen dat plaatje van het ‘sacramentaal’ ritualistische verzet. Onder roffelende drums die marcheren langs doomsoundscapes en het ritme geven voor wat een uitdrijving van het rottende kwaad – wat dat dan ook mag wezen – nodig heeft. Gitaarwalmen lijmen de stuurse ritmes, die steeds mechanischer gaan klinken, tot een vloeiend geheel, dat haakse ingrepen zoals een schreeuw, die kreet, een volgende dreun, de triggerende strijkers… toelaat.
Dark ambient krijgt andere grenzen in Het Ware Nader (Final Forest). Met gitaarriffs die vervloeien in van wanhoop schreeuwende noise vol groteske gruis in een eindeloos duister bos waar onrust woedt. Ingehouden woede, opgekropt verdriet, een bijtend schuldgevoel… de track laat geen enkele emotie onaangeroerd en lijkt tot een bijzondere catharsis te leiden. Een parel van de donkere soort.
In het geval van Hadewych kan je niet van liedjes of nummers spreken volgens ons. Dit zijn artistieke werkstukken met grimmige verzetspoëzie in de teksten, ongebruikelijke composities en vooral… het onverwachtse. Erg filmische tracks die keihard zijn en tegelijk ook tot op je botten sluimeren.
Volgende leden deden een Hadewych-bijdrage op dit album: Nÿland |v°v|, St.Álander, Ko::ded, Laesk, Nacht, Strala k|k, Æ d:Orsaigh Meikasta nOh v|v, Haask, Mette Essë, Michael Idehall, Stefanie Janssen, Johanna, Antoine Panaché, Kim Sølve/Swarms en Marina Tadic.
Mes is digitaal en in gelimiteerde oplage op cassette verschenen bij Tartarus Records.