Uit Wales. Platgeregend en platgeslagen door slagregens allerhande en in de bladeren leven er faunen aan bruisende bomen met daaraan hangend een glockenspiel.
Engelen laten vliegers op in de stem van Gwenno Saunders.
Zoals in An Stevel Nowydh. En in Anima zit natuurlijk dat Keltische van Lindisfarne en Fairport Convention maar de eenzame vocale hoogten van Sandy Denny (1947-1978), zangeres van die laatste, zal ze nooit halen.
Kristallen versplinteren in Tresor, ijsblokjes tinkelen in een wodka-martini uit een Bond-film maar echt shaken doet het niet.
Dan: N.Y.C.A.W. , wat in het Welsh is maar ik begrijp genoeg Welsh om te horen dat ze me een lul noemt. Men and Toll is dan weer een miniatuurtje, dat je mits wat handigheid kan borduren op dingen. Ardamm dan, dreigend en vol van Patti Smith maar weer eens in het Welsh en begrijp er geen Jota van zoals we ook nooit begrepen hebben wie Jota was.
In Kan Me (Welsh, we zitten in herhaling) regent het op synths maar je kan die ondingen ook gewoon in de regen laten staan. Tonnow is ook van dat vergif vergiftigd, ijl en ijzig gezongen als van Sinéad O’Connor maar Gwenno komt vocaal gezien nog niet tot aan haar knoesels.
Maar: (er is altijd een maar) Porth La is een wonder, een zangeres is daarin op zoek naar een kathedraal om het allemaal eens te laten galmen. Dagen kortten, bladeren gaan vallen omdat ze moeten. Jullie moeten niks en Gwenno ook niet behalve een beetje van jullie aandacht.