Op 31 januari releasete Grundstein hun tweede album Schetsen I. Stijn Demuynck is onder meer bekend van zijn activiteit in projecten als Volpe, Zap Zaltan en zijn soloproject. Het is interessant hoe hij in elk van die projecten op zijn eigen manier bijdraagt aan de uitgangspunten ervan. Voor het trio Grundstein laat hij zich omringen door bassist Raphael Malfliet (NOUNEMON, G A B B R O, Large Ensemble,…) en de Duitse saxofonist/klarinettist Leonard Huhn.
Stijn heeft een uitgesproken visie op muziek. Hij ziet zichzelf vooral als een geluidskunstenaar. Voor hem bestaat klank uit zes parameters: klankkleur, dynamiek, ritme, metrum, harmonie en melodie. Door deze te bestuderen en te integreren in zijn muziek, laat hij zich omgeven door de rijkdom en talrijke mogelijkheden ervan. Los van zijn benadering voegen Raphael en Leonard elk hun eigen spectrum toe. De drie heren vertrekken duidelijk vanuit eenzelfde uitgangspunt en interesse: de smalle grens tussen klank en muziek aftasten. Het is deze interesse en toewijding die op de voorgrond treedt op Schetsen I.
Ook het gebruik van effecten speelt een belangrijke rol. Die zorgen ervoor dat het klankenpallet waarmee ze aan de slag gaan nog groter wordt. Verder spelen ook het momentum van de dag, de locatie, de opname en de interactie tussen de muzikanten een grote rol in het prikkelen van de geest en het maken van muziek. Zo speelden ze bijvoorbeeld op 12 februari in Kunstencentrum Nona op een quadrofonische muziekinstallatie. Waardoor ze de luisteraar nog meer kunnen onderdompelen in hun klankbeeld.
Het album Schetsen I staat in het verlengde van het voorgaande. De muziek balanceert mooi ergens op een eiland tussen klank en muziek. Er zijn stukken die het vooral moeten hebben van de uitgebreide toevoeging van klank. Ze worden soms afgewisseld met meer straightforward stukken in eenzelfde uitvoering of compositie. Doorgaans hoor je op het album echter dat ze op een bewuste en weloverwogen manier gebruikmaken van de twee sleutelelementen klank en muziek. Naar het einde van het album wordt het duidelijk dat het ene element het andere niet langer uitsluit maar net vervolledigt. De grens tussen klank en muziek vervaagt. Op die manier verheffen ze elkaar tot een iets gemeenschappelijks met een kleurrijk karakter.
Dat is zeer fijn om te horen omdat klank in principe altijd onderdeel uitmaakt van muziek en muziek net bestaat uit klankonderdelen. Belangrijker misschien is dat Grundstein een mooi uitgewerkt album maakte waarop ze sterk als band naar voren treden. Zeker het beluisteren waard!
