Welke Geraldine en John ze nu precies bedoelen, is voor ons ook een vraag. Wat we wél weten is dat Joseph Meers en Rudi Mertens hier samen debuteren als vakkundige songschrijvers zonder oogkleppen en grenzen.
Ondanks de titel wordt er kwistig muzikale verf uitgesmeerd met mooie klanklandschappen tot gevolg. Zo is Five Knuckle Shuffle een gestripte akoestische kampvuurkraker over gemis, die ook uit de gitaar en pen van pakweg Nick Drake of Robert Pollard had kunnen vloeien. Door de overstuurde vocalen en repetitieve basisritmiek haalt Only The Red Light On Tom Waits voor de geest. Pavement draait een tong met Dinosaur Jr op One Percenter.
Intelligent verwoorde gevoelige ontboezemingen over paradoxaal verlangen en terugblikken, verpakt in pure pop met grillige hoekige gitaarweerhaakjes én prachtige leadvocalen, kenmerken Sting 22 met uiteraard die Joseph Heller knipoog. To Belong is dan weer een pianoballad compleet met pizzicatoviolen (of een plug-in) en wie een vertaling van Dana Winner verwacht in The Old Man And The Sea slaat de bal volledig mis. Deze tango refereert eerder aan de gelijknamige korte novelle van Hemingway en maakt wederom duidelijk dat de heren zowél hun muziek als literatuurklassiekers kennen. Het daarom enigszins verwachte eerbetoon aan belezen opperbrompot Morrissey blijft evenwel uit.
Enige humor is hun ook niet vreemd, want de beladen mijmerende strijkers in Sweetheart Bolero – Intro moeten dan titelsgewijs de voorbode vormen voor het daadwerkelijke Sweetheart Bolero dat dan een silly relativerend liefdesniemandalletje blijkt te zijn, Pink Floyds Bike behoorlijk indachtig me dunkt. Ons hart hebben ze alvast veroverd met deze fijne liederencollectie.