Deel vijf in de serie Belgianneumusik, een onderafdeling van het Gentse Wool-E-Discs, is er eentje van Galactic Underground aka Johan Geens. We kunnen Galactic Underground dan ook beschouwen als een logische verderzetting van Venja, het project waarmee Geens sinds 1990 een handvol platen produceerde. De klemtoon ligt hierbij 1990, want daartussen ligt een hiaat van meer dan tien jaar. Misschien bracht de heropleving in 2013 (‘Mode Zen‘) niet echt wat Geens ervan had verwacht en is het tijd voor iets anders. Het doet er op zich weinig toe. We weten wel dat het hier een album betreft met zogenaamde kosmische muziek, geïnspireerd op de Berlijnse School (Tangerine Dream, Klaus Schulze) van indertijd. Kan moeilijk anders, deel uitmakend van deze subdivisie waar Galactic Underground in het gezelschap verkeert van onder meer Nothing But Noise en Sensory++.
Onderscheiden is dus de boodschap. Dat begint al met de hoes op dvd-formaat en het artwork van de hoes, dat pas optimaal tot zijn recht komt als u het bekijkt met het meegeleverde 3-D brilletje. Een beetje onnozel misschien, maar het past wel bij de spacy muziek die we te horen krijgen.
Probeer het nummer Mirage maar eens, waar Geens wordt bijgestaan door grootmeester Robert Rich, die percussie toevoegt aan het kosmische ambientnummer. Voor wie de man niet kent: hij wordt gezien als een belangrijke invloed op de ontwikkeling van ambient, alsook van new age (jammer genoeg).
Vanaf Burning, het zesde nummer van de plaat, verandert er heel wat. De coherentie raakt namelijk zoek, in een drang om de resterende nummers telkens ietwat anders te doen klinken. In dit nummer, net als in Blooming duikt namelijk plots een zangstem op. Het is die van de Oekraïense zangeres Roksana Vikaluk, die in haar moedertaal zingt, maar vooral veel heeft geluisterd naar Lisa Gerrard van Dead Can Dance.
Na de kosmische muziek die eraan voorafgaat, is dit plots wel helemaal wat anders. Een stijlbreuk van jewelste, dat is zeker. In Blooming gebruikt ze een tekst van de Oekraïense dichter Ivan Franko, wat die twee nummers in een gelijke sfeer doet baden, die echter wordt onderbroken door Solitary Waves. Dat nummer zorgt eigenlijk voor een nog grotere stijlbreuk. We snappen niet goed wat het hier eigenlijk komt doen. Niet op het album, en nog minder tussen deze twee gezongen stukken, die los van de vijf voorgaande nummers, een net zo onwerelds gevoel weten te creëren, al is het dan op volstrekt andere wijze.
Zijn dat aarsfluiten of is het een gemutileerde Mark Knopfler? Neen, het is de Noor Erik Wøllo die een vervelend stukje proggitaar komt spelen. We hebben zowaar nauwelijks zin om de plaat verder uit te luisteren, ware het niet dat er nog drie nummers volgen, waaronder voornoemd Blooming.
Met Photons Colliding gooit Galactic Underground nog een keer het roer om met een stuk van meer dan twaalf minuten dat Vangelis, Jean-Michel Jarre en Hybryds tegelijk in bad heeft ondergedompeld. Met hier en daar wat rituele percussie bovenop de kosmische, net geen disco, klanken, heeft het nummer zeker potentieel, maar vormt alweer een zijstraat. Eindigen doet de cd net als die begint: met door de NASA geleverde ruimtegeluiden en astronautengesprekken. Terug naar het begin, toen alles nog simpel en coherent was.