Met een persoonlijke quote een recensie inleiden lijkt fout, maar bij Future Old People Are Wizards (voor luiaards kortweg FOPAW) is dat meer dan gepast. Toen het Gentse trio hun tweede plaat uitbracht was ondergetekende op (werk)bezoek bij zanger/gitarist Stijn Vanmarsenille. Een van de vragen die ik toen stelde was wie de invloeden van de band zijn, want FOPAW is nu eenmaal zo’n band die met de goddelijke stempel van “speciaal” wordt bedacht, gewoonweg omdat er geen andere stempel voor bestaat. Het antwoord op de vraag was een wijzende vinger naar diens diverse platencollectie. Alles absorberen en een eigen muzikaal braaksel uitspuwen dus.
M (de naam van hun tweede) ging wat onopgemerkt voorbij. De pers was wel mee, maar de plaat had moeite om de oren van de luisteraars te bereiken. Wie ze wel kent weet dat het hun toen ging om een geslaagd huwelijk tussen het experiment van de Krautrock en de spitsvondigheid van de betere stonerrock.
Peaces is anders. Helemaal anders, het voelt zelfs een beetje aan of je naar een compleet andere groep aan het luisteren bent. En geef toe, dat is alleen maar een voordeel, want niets is saaier dan een band die tien keer dezelfde plaat maakt.
Peaces is een plaat met vele lagen. Net een cadeau waarbij de schenker net iets te gul was met de geschenkverpakking, maar de spanning zorgt voor de extase. Misschien heeft de productie van Frederik Segers (u hopelijk bekend van Stadt) er iets mee te maken.
Een plaat van uitersten is deze Peaces geworden. De keyboards van Nele De Gussem geven Tale of A Lost Boy een eightiestintje. Het staat recht tegenover de bombast van So It Goes, ook al blijft de kern ervan een mooi popliedje. Nu ja, pop. Dat kan je misschien ook wel het dreigende Face It You Darn Animal zeggen, ook al is dit indiepop met een serieuze hoek af die sowieso door de meeste popfans zal worden gehaat. Neen hits zullen die drie nooit scoren.
Wel heerlijke psychedelica met vervormde stemmen zoals op het briljante The Hipster’s Paradigm. Het lijkt wel Elefant en ook daar zit logica in. Er was niet alleen de split 10” met deze mannen in het wit op Record Store Day, maar Stijn is in zijn vrije tijd ook een olifant.
Moest je bij de twee vorige platen soms naar structuren zoeken, dan zijn ze op Peaces veel gemakkelijker te vinden. Misschien is het onze fantasie, en dat zal uiteindelijk wel zo zijn, maar Gran Canaria Strike Rhythm heeft desalniettemin een hoog Wire-gehalte terwijl wie zich zot wil bijten op vreemde hersenkronkels zijn gading vindt op How The Brain Works. Soms zijn er titels met een vlag die de lading dekt.
Het perfecte drumritme van Sylvester Vanborn maakt van Be Moved een song die even goed in de catalogus van Soulwax kon staan. Woorden die we schrijven wegens de perfectie, en met “egotripping in my own world” heb je ook meteen de kandidaat voor de oneliner van het jaar. En terwijl we toch met awards bezig zijn, In Every House Under The City krijgt de gouden beker voor de mindfuck van de plaat.
Ook al zullen we het nooit weten waar Now That’s Done over gaat, klinkt deze finalesong als vuurwerk die je met een vrolijk gezicht naar huis stuurt.
Future Old People Are Wizards klinkt op hun derde pakken toegankelijker, maar het is nog altijd grand cru. Nu luisteren!