Eenvoud die charmeert, andere woorden om het over het debuut van Fristap te hebben vinden we niet. Liefde is een werkwoord lezen we op de binnenkant van het hoesje, maar eens een relatie op de klippen loopt, kom je in een zwart gat of niemandsland terecht. Of zoals Dieter Fierens het omschrijft: het Transland.
Harde tijden en emoties die je aan niemand kan uitleggen, behalve ze zelf te verwerken, gewoon omdat ze van jezelf zijn. In het geval van Dieter werd deze catharsis Fristap : een gitaarproject waarbij hij kon rekenen op Laurens Joensen die eveneens de rol van producer/gitarist op zich nam en Henrik Holm die zich om de bas en de zingende zaag bekommerde.
Is het folk of kleinkunst? Waarschijnlijk wel, en zoals Dieter hetzelf zegt: hij is ondertussen al met honderden anderen vergeleken die een woord in het Nederlands hebben gezongen, dat het voor hem niets meer uitmaakt. Dit is muziek om met jezelf in het reine te komen of om te zoeken naar antwoorden die er nooit zullen komen, gewoonweg omdat die waarschijnlijk niet bestaan.
Een concept dat in al zijn opzichten origineel is. Hoewel volgens de clichés de verpakking niet telt, doet het dat bij Het Transland wel. Het hoesje van de cd kun je ontvouwen in één groot blad. De smart van liefdesverdriet wordt verdeeld over tien weken. Voor iedere week een ander liedje, het ene al wat harder dan het andere. Gelukkig word je van Fristap niet, wel denk je over de facetten van het leven na…
In het Nederlands gezongen en je hoort er minstens even veel van Jan De Wilde als Bram Vermeulen in, maar als gezegd gaat het hem niet om namedropping of hokjes. De plaat is een trip die stukjes pikt van kleinkunst, folk en americana en de luisteraar meevoert naar een intiem relaas.
Een echte luisterplaat zoals dat heet, en geloof ons: luisteren zul je… Een werkstuk vol cynisme, zelfrelativering en vooral ook relativering van alles wat je omringt, al was het maar het besef dat niets in het leven blijft duren. Deze cd is dan ook vaak luguber als de realiteit zelf…
