Ja, er moet altijd een beetje inleiding bij. We kunnen die platen ook naar jullie koppen katapulteren (we zijn hier al een week aan het spelen met een drone, onze eerste) maar hier is dus de inleiding. Ouverture. Music, maestro!
Frenchy and the Punk bestaan uit zangeres Samantha Stephenson en gitarist Scott Helland. Ze hebben net hun zevende lp uit en we zijn blij daarmee. Want: Samantha Stephenson is de beste zangeres van het moment en alle momenten in de toekomst. De platenfirma omschrijft hun verwezenlijkingen als postpunk maar het is veel beter dan wat zwart gezoem. (Die drone! We kunnen er niet afblijven!)
Nee, Stephenson klinkt als de groten der zangeressen. Als Grace Slick (Jefferson Airplane, vraag aan bompa en bomma wie dat waren) en dan zeker in Temple of Sleep. In Gear Geist klinkt ze dan weer als de lorelei: onschuldige luisteraars naar een rots te midden de rivier lokken om hen daarna, na de onvermijdelijke crash, aan hun lot over te laten.
En in Church of Sound klinkt ze dan weer als Nico, de enige echte lorelei, en de grote, dode Sandy Denny (Fairport Convention) zit ook in haar stem. Het moet niet makkelijk zijn om Samantha Stephenson te zijn.
In Blood heeft ze dan weer die woeste stem van Mariska Veres (Shocking Blue) en we krijgen hier een nota van de chef op het bureau dat we moeten stoppen met name dropping en buiten wat met die drone gaan spelen. Verleidelijk, maar niet zo verleidelijk als Oxygen, van een zware schoonheid, het blik ‘Middeleeuwse Madrigalen’ wordt opengetrokken maar dan gaat er een marstempo in en dat maakt het tot een wereldsong.
I’ll See You Again, afsluiter, is heel intiem en zit vol van luddevudde en het geweldige gitaarspel van Helland. En na de inleiding hoort de conclusie te volgen, zeker?
Welaan dan. Zen Ghost is misschien wel de mooiste plaat van het moment en nog véél momenten in de toekomst. En omdat we niet kunnen zingen, gaan we nu zwijgen.