Het zevende studio album van dit vrolijk geschifte viertal uit L.A. Spilfiguren Dylan Sizemore (zang/gitaar) en Josh Menashe (gitaar/synths) werkten voor deze plaat voor het eerst samen met een nieuwe ritmetandem: Nikki “Pickle” Smith (Death Valley Girls) op bas én drummer Nick Aguilar, die voorheen niemand minder dan baslegende Mike Watt live-bijstand verleende. Het legt hen op muzikaal vlak alvast geen windeieren.
IJzersterk riffwerk met dus inderdaad een solide ritmesectie wordt in opener Empire al meteen afgewisseld met complexe funk grooves en brengen de begin-, en voor ons dus hoogdagen van Red Hot Chili Peppers helemaal terug. In Burn Me Down lijkt het zelfs of ze meester Jimi uit de dood hebben kunnen doen herrijzen voor een megajam. Tijd om naar adem te happen wordt er niet gegeven want Electricide doet z’n naam alle eer aan en spat nóg frenetieker uit de speakers, en laat zich nog het best omschrijven als ‘stonerpunkfunk’ of zoiets.
Syster System schroeft het tempo dan iets omlaag maar zonder aan stevigheid in te boeten, de hypnotiserende riff in combinatie met de vocalen van Josh doen ons zelfs lichtjes aan Sons Of Freedom denken, tot het na de virtuoze breaks weer in volle galop gaat.
Enkel Doom Boom en songtitel van het jaar Mild Davis komen iets smoother en poppier uit de hooks, maar duizelingwekkende breaks zorgen er dan toch weer voor dat je je ongetwijfeld zal verslikken in het dagelijkse kopje ochtendkoffie. Nieuwste single Futurephobic krijgt dan inderdaad door het robotische synthje met strakke beat een licht futuristisch dansbaar tintje mee, de heerlijk diepe basisriff maakt het extra aanstekelijk. Lekker hoekig mag Political Cannibalism dan afsluiten en geeft meteen ook mee dat er tussen de pret ook nog gefilosofeerd wordt over een betere wereld. Het siert hen.
Yep dat zevende Frankie album is met kop en schouders hun beste tot op heden.
Spotify – Website – Facebook – Instagram
