Meer dan 25 jaar in het vak, en wellicht was Frank Vander linden nog nooit zo actief als nu. Amper een half jaar na de laatste cd van De Mens die (jawel) is opgenomen in 24 uur, is hij er opnieuw met een soloplaat.
Nachtwerk verschijnt tien jaar na zijn eerste soloplaat, die hij simpelweg Frank Vander linden doopte. Zelf omschrijft Frank zijn nieuwe plaat niet als feestmuziek, wel als een muziekfeest. Met woorden spelen, hij was er nu eenmaal altijd een meester in, en dat komt op deze nieuwe nog meer tot uiting.
Het begint bij de titel die je zeer letterlijk moet nemen. Op deze cd staan namelijk tien songs die Frank in het holst van de nacht schreef, het tijdstip waarop je in het reine met jezelf komt, en toeval of niet, maar het is wel de meest persoonlijkste plaat uit zijn carrière geworden.
Centraal in dit album staat het thema van de verloren liefde. Hoe pijn zoiets kan doen, het besef dat er geen ommekeer is, maar wel dat muziek de knagende wonde alsnog kan zalven. Zelden ging Frank in zijn teksten zo diep als hier, en het mag gezegd worden: Nachtwerk is waarschijnlijk zijn meest zwartgallige plaat, maar tegelijkertijd ook wel zijn mooiste en absoluut zijn meest eerlijke.
Tien songs met daarop (hoe kan het anders) Franks typische stem en een akoestische gitaar, en afgewerkt met wat toetsenwerk van David Poltrock, spaarzame drums van Dirk Jans of een integere bas van Filip Kowlier op de slotsong Weet Jij Hoe Het Moet?
Doodseerlijke muziek met daar bovenop hartontroerende teksten die je doen nadenken over het aspect van het mens zijn. Weemoed is het gevoel dat regeert op deze plaat, maar het kan even goed sarcasme zijn zoals in Verdwenen Vrienden of Mensen Zijn Vervelende Machines. Zelden klonk een lach en een traan zo intens. Meesterwerk.