Feest alom in Limburg. Naast het 10-jarige bestaan van label Fons Records is het dit jaar ook de beurt aan Fence om alweer 25 kaarsjes uit te blazen. Dat blazen mag je in dit geval overigens behoorlijk letterlijk nemen. Hazy Mist Of Rock werd voor het corona-tijdperk opgenomen maar de afwerking diende helaas, door alom bekende redenen, thuis te gebeuren. Dat er geblazen, gezucht, gezweet en gezwoegd werd van jewelste, lijkt ons in dit geval dan ook een evidentie.
Zelf omschrijven de heren van Fence hun nieuwste worp als een milde vorm van de midlife crisis. Met het album gaan ze dan ook terug naar hun jeugd in de hoop vadertje tijd zo te slim af te zijn. Jonger zullen de heren er ondanks hun inspanning helaas niet op worden maar de link met het verleden is o zo duidelijk. Terug naar de roots en de gitaren en dat resulteert in een plaatje vol slackerrock van de bovenste plank.
Van het artwork zijn we helaas niet zo’n fan. Wat ons betreft, dekt het ook niet echt de lading van de plaat en zouden we het eerder associëren met iets elektronisch. Maar bon, dan kijken we wel naar het artwork van hun vorige plaat The Winding, die overigens zowel qua artwork als inhoudelijk een toppertje is, terwijl we naar hun huidige plaat Hazy Mist Of Rock luisteren. Een klein verwaarloosbaar ongemak.
De plaat start met The Music, een eerder melancholisch, terughoudend nummer. De samenzang is echt bijzonder mooi en hoewel we in eerste instantie niet direct mee zijn, voelen we op het einde van het nummer wat nog komen zal. Bij deze zijn we eerder voorzichtig enthousiast.
Met Never A Dull Moment vliegen de heren er direct vlijtig in. Gitaarfraseringen die ons wat aan The Raconteurs doen denken vliegen ons om de oren en voor we het weten staan we in onze woonkamer te shaken op deze zomerse, feelgood rocker.
Met titeltrack Hazy Mist Of Rock bevinden we ons in de hogere regionen van de slacker rock. Qua gevoel kunnen we het nummer het beste vergelijken met Peaches van The Presidents Of The United States America. Rustig op het gras liggen in het zonnetje en gewoon onbezorgd naar de lucht staren. Gemoedsrust in zijn puurste vorm en de perfecte soundtrack voor de startende zomer.
“I used to have a Cadillac but I will never get it back because it has been crushed into a cube.” Het is met deze woorden dat Fence Easy On The Wheel start. In het nummer horen we een gezapige melancholische terugblik zonder een sprankeltje negativiteit of “Vroeger was het beter want …” Easy On The Wheel is absoluut ook easy on the ear. Bijzonder aangenaam luistervoer naar aloude slacker traditie.
Ook in The Way It Is To Be doet de gitaarfrasering ons sporadisch wat aan The Raconteurs/Jack White denken. De realiteit is echter dat het opnieuw op en top Fence is. Wederom zijn wij helemaal weg van het nummer en daar zit de prachtige samenzang zeker voor iets tussen.
Het moet nogal een vrouw geweest zijn die Julia. Ondertussen zijn er al een 35-tal songs als ode gericht aan ene zeker Julia, waarvan die van John Lennon waarschijnlijk één van de bekendste is. Ook The Shovels richtten overigens op hun laatste album nog een muzikale ode aan deze illustere Julia. In dezen kan ook Fence niet achterblijven. In het geval van Fence resulteert de lofzang in een funky, dansbare en speelse track. Dat Julia dan ook nog eens een meezinger van jewelste is, is de kers op de muzikale taart.
Dikke fuzzy gitaarlijnen zetten Not The Same Old Song in. Het is al snel duidelijk dat dit nummer een pak agressiever is dan zijn voorgangers. Qua sfeer kunnen we het nummer het beste vergelijken met Royal Blood en Jack White. De slackerpop is dan wel niet aanwezig in dit nummer maar desondanks vinden we ook dit een echte topper.
We’re On It start met een parlando die ons wat aan The Architect van dEUS doet denken maar het is al snel duidelijk dat de heerlijke groove tussen bas en drum de ruggengraat vormt van het nummer. We’re On It is het langste nummer van de plaat en dat hoor je al vrij snel. In plaats van dingen extra te herhalen, kiezen de heren ervoor om wat van het padje te lopen wat leidt toe een supercool rocknummer met voorzichtige A Day In The Life allures.
Met Praise The Love lijkt Fence de sfeer van voorganger We’re On It verder te zetten. Ook dit nummer behoort tot de langere van het album en wederom is dat iets dat we horen. Het nummer begint funky en dansbaar maar stilaan voelen we er een theatraliteit in sluipen die ons wat aan The End van The Beatles doet denken. Een bijzonder rijk voorlaatste nummer wat ons betreft.
King To The Blind is de laatste track van de plaat en daarmee herneemt Fence ook meteen hun kenmerkende slackerpop. Er hangt een sfeer van melancholische feelgood in King To The Blind en wat ons betreft, is daarmee de cirkel ook ineens rond. Een sterk einde van een mooie plaat.
Als je de zomer direct goed wil inzetten of af en toe eens wat hulp nodig hebt bij het relativeren lijkt ons de nieuwe van Fence een zeer terechte aankoop. Met Hazy Mist Of Rock brengt Fence een zeer mooie plaat uit die toont dat ze het na al die jaren nog steeds in hun vingers hebben om kwalitatieve slacker songs te schrijven.
Hieronder vind je relevante links om de heren op de voet te volgen en je van jouw terechte aanschaf te verzekeren.
FENCE: BANDCAMP – FACEBOOK
FONS RECORDS: BANDCAMP – WEBSITE – FACEBOOK