Alles is mogelijk, maar eerlijkheidshalve zou het ons toch ten sterkste verbazen mocht je nog nooit van Fär hebben gehoord. Roem die ze aan zichzelf te danken hebben, want op een onvervalste DIY-wijze hebben ze zichzelf tussen de vele Belgische beloften bewezen.
Afgelopen maanden kon je Fär op ieder plekje in de Belgische undergroundscène bewonderen en door vaak te spelen slaagden de twee erin om een trouwe fanbasis rondom zich te krijgen. Mensen die reikhalzend uitkeken naar dit langverwachte debuut.
De vele lovende woorden die je op talrijke muziekblogs aantrof of de enthousiaste concertgangers zullen Tim de Gieter en An-Sofie De Meyer (op het podium uitgebreid met Sigfried Burroughs op drums) meerdere keren doen hebben blozen. Helaas is er altijd de keerzijde van de medaille (die is er nu eenmaal altijd!) en waren hiermee de verwachtingen hoog gespannen, zeker na de YouTube-hits Shot en Last Straw.
Wie niet graag zijn tijd verdoet met het lezen van honderden woorden, kunnen we nu al heel wat werk besparen: de eerste plaat van Fär is overweldigend goed.
Een debuut dat op het moment is uitgebracht dat bomen hun bladeren verliezen en de avonden iets korter worden. En dat is ook de sfeer die Salute uitademt, uitgebracht op Circuits (een gloednieuw label dat in handen is van Mike Consouling) en voorzien is van prachtig artwork van Julien Diels van Cocaine Piss. De wereld is verbazend klein.
An-Sofie en Tim hebben het de hokjesdenkers verre van gemakkelijk gemaakt. Het is geen zware opgave om adjectieven te vinden om deze release in kwaliteit te bewoorden, maar wat ga je verzinnen je als je het moet omschrijven? Elektronica die mijlenver afstaat van Tims andere band (de noise-outfit Every Stranger Looks Like You), maar er tegelijkertijd ook veel raakpunten mee heeft, gewoonweg omdat Fär ook graag de duistere kanten opzoekt.
De soms experimentele synthbeats van Tim hebben af en toe een 90s-feel, maar dit is geen muziek om de beentjes op los te slaan. De songs op Salute zijn eerder een mokerslag die je tot denken aanzet. Mijmeren over de wereld waarin je leeft, staren naar de hemel en alsnog proberen weg te dromen, nu het nog kan.
Als ze willen dan kunnen ze wel die perfecte popsong schrijven, maar op dit debuut is het zonneklaar dat het duo veel liever andere horizonten opzoekt, gevoelens die je alleen vindt in het allediepste van jezelf.
Tims donkere apocalyptische synthgeluiden zijn bij momenten creepy en doen zich voor als onwelkome stemmen die ’s nachts op je deur komen kloppen. Melodieus, maar toch steeds zwevend tussen beukende industrial, melancholische new wave of duistere trip hop. Geluiden die je uit balans halen (misschien schudt Fär je gewoon wakker) en met de bezwerende stem van An-Sofie die je dirigeert welke kant je op moet. Weliswaar alles zelf te bepalen.
We hadden het gehoopt te mogen schrijven, maar het is zo, het debuut van Fär is ronduit subliem.
