In tijden van energiecrisis waar ons genoopt wordt de verwarming een flink stuk lager te draaien, kunnen we ons misschien wat warm dansen? Zoek dan niet langer en schaf je Boussadia aan! Wedden dat je geen seconde stil kan zitten bij deze nieuwste worp van het onvolprezen Fanfara Station? Terwijl reis je naar Noord-Afrika en meer bepaald Tunesië. Mogelijks gebrek aan verbeelding of inlevingsvermogen smelt meteen weg bij de warme ritmes en hypnotische klanken waarop Fanfara Station je gul trakteert.
Van bij die eerste oerkreet van Marzouk Mejri in Nagran tot aan die laatste koperen klank die Charles Ferris uit zijn trompet blaast in Ya Baba, komen onweerstaanbare Afrikaanse ritmes, met percussie, heel veel percussie, tribale gezangen, trompet, tuba en trombone, aangevuld met elektronische effecten en beats van dj Marco Dalmassao aka Chiaccioli e Branzini je vol passie tegemoet.
Misschien is Boussadia wel de ultieme dansplaat voor je volgende feestje, al zijn er momenten van rust zoals in het ronduit zwoele en sensuele Sabra met heerlijk trompetspel van Ferris, of ook bij afsluiter Ya Baba. Maar de groove is nooit echt met vakantie op deze sfeervolle plaat.
Ons Tunesisch is onbestaande, maar de stem van Marzouk Mejri weet zonder dat we de taal verstaan toch te raken. Verder toont hij zich natuurlijk vooral als ‘de grote voorganger’ in het feest. Dat deze multi-instrumentalist zich op meesterlijke wijze van percussie bedient, helpt natuurlijk ook. Het maakt het kolkend en stomende Nagran, het niet minder vitale Madinafrika, het al even feestelijke en sfeervolle Yemule Muladdiwen en het goddelijke Adra tot absolute knallers.
Maar Mejri gaat zeker niet met alle pluimen lopen op Boussadia; daarvoor zijn de zalige klanken die Charles Ferris uit trompet, tuba en trombone blaast veel te subliem én aanwezig. Dat het nooit echt stilvalt en je veel muzikale laagjes en effecten zal horen, is de verdienste van dj-producer Ghiaccioli e Branzini, zonder dat het geluid ergens dicht geplamuurd zit. Branzini zorgt er ook voor dat folklore, percussie, blazers en zang in organisch evenwicht zijn met de elektronica.
Het album is sterk geïnspireerd door de Stambeli, de animistische muziek van de Tunesische slaven. Een Boussadia was een reizende acrobaat of griot-danser, met masker en veelkleurig gewaad. Vooral Noord-Afrika en met name Tunesië staat centraal op dit album. Dat is doelbewust en een eerste deel in een triptiek waarbij de culturele achtergrond van elk van de muzikanten aan bod komt. Zo reizen we dus dra nog naar Amerika en Italië met Fanfara Station.
Er was eens een Tunesiër, een Italiaan en een Amerikaan. Het zou het begin kunnen zijn van een veel te flauwe mop. We hebben het dan natuurlijk over het energieke trio dat zijn volgende album al aangekondigd heeft voor juni. Tot aan dat volgende hoofdstuk heb je dus nog volop tijd om al dan niet dansend te genieten van die flinke brok energie vol hypnotische vibes én passie, die Boussadia is. Dansen dan? Van ons moet je je alvast niet inhouden!
Wordt alleszins vervolgd, we kijken er al naar uit!
Boussadia is uit op het label Garrincha GOGO, beschikbaar op lp, cd en beschikbaar via de gekende streamingdiensten.
