Uit Bordeaux komt het stelletje ongeregeld dat zich Exocrine heeft genoemd om een snedige dosis death metal over de verrotte maatschappij los te laten.
De band bestaat al sinds 2013, werd opgericht door gitarist Sylvain Octor-Perez (Empyreal Vault, Sons Of Senoka) en is sindsdien een belangrijke speler binnen de technische death metal in hun thuisland Frankrijk. Samen met brulboei en bassist Nicolas La Rosa en tweede gitarist Jordy Besse (Empyreal Vault) bepaalt hij waar het bij Exocrine om draait: furieuze, geïnspireerde death metal maken met veel grooves en dat alles niet te extreem zodat het ook voor de standaard liefhebber van het genre behapbaar blijft.
Na wat strubbelingen met de originele drummer vond de band stabiliteit sinds de toetreding van Théo Gendron (Dagoba, Master Crow). Niet alleen zijn toetreding zorgde voor rust. Hij slaagt er tevens in de band een stuk coherenter te laten klinken. Dat gaat zover dat ze voor het kersverse Legend besloten om het vertrouwde geluid voor een klein deel achter zich te laten.
Meer ruimte, meer atmosfeer, iets minder snel en iets minder blastbeats, al zal dat voor de modale luisteraar niet te vatten zijn. Inderdaad, echt veel scheelt de opzet niet tegenover vorige platen. De band klinkt gewoon een stuk volwassener, matuurder, en durft ook introspectief te filosoferen, voor zover we iets van het gebrul snappen uiteraard.
Hier en daar duiken tevens atypische stukjes muziek op. Synthesizers lijken het wel, al zijn het gitaren die we horen. Dat kleine beetje experiment zorgt voor net genoeg afwisseling in de nummers zodat de boel niet allemaal hetzelfde gaat klinken, een gevaar dat bij heel veel deathmetalbands hun platen doet verzieken.
Net niet teveel van hetzelfde bij Exocrine, gelukkig maar.
