Na het succesvolle drieluik gevormd door de albums Hymns For The Broken (2014), The Storm Within (2016) en The Atlantic (2019) is de Zweedse progressieve dark melodic metal-sensatie Evergrey klaar voor nieuwe avonturen. Die worden ingeluid met Escape Of The Phoenix, een opnieuw donkere melancholische trip zoals alleen Evergrey die kan doen klinken, maar nu met ‘losse songs’.
Geschreven en opgenomen tijdens de schijnbaar eeuwig durende covid-19 pandemie, klinkt het album iets zwaarder dan diens voorganger The Atlantic, met compactere songs ook. Alle composities zijn van de hand van zanger-gitarist Tom S. Englund en drummer Jonas Ekdahl. Englunds teksten zijn een stuk persoonlijker dan op de vorige drie platen. Hij hoefde deze keer natuurlijk geen rekening te houden met het afgesproken concept, wat bij de trilogie wél het geval was. Veel meer op zich staande songs dus. Dat resulteerde in een (a)typische Evergrey-plaat, misschien een soort van best of, maar dan met nieuwe songs…
De plaat wordt behoorlijk stevig op gang geknald met Forever Outsider. Het betere beukwerk? Ja, het klinkt een pak ‘heavier’, maar zonder de sterke melodielijnen en dramatiek uit het oog te verliezen, datgene waar de band zo sterk in is. En met een geweldig krachtig zingende Englund. Luister zeker ook naar de koortjes in het refrein. Bij A Dandelion Cipher wordt dit scenario min of meer herhaald maar met minder succes. Het is net iets teveel ‘kijk mama, zonder handen’. Beetje geforceerd dus. Op zich wel een (heel) lekkere song hoor, dus geen man of vrouw overboord. Eternal Nocturnal is dan een meer getalenteerd broertje van Forever Outsider. Opnieuw een sterk schot in de roos. Ook hier: veel ‘heavyness’, met absoluut heerlijk gitaarwerk, Englunds kenmerkende welgekomen klaagzang en een majestueuze melodie vol melancholie die uit je speakers spat.
Een instant favoriet van ons op deze plaat is zeker Where August Mourn (waarbij we ons wel afvragen of dat niet Mourns moet zijn, maar we zitten niet in de les Engels). Dit is echt zo’n heerlijke Evergrey signature song, met immens machtige vocalen van Englund, heerlijke gitaarmuurtjes, potige bas en drums, zalig zwevend dreigende keyboards en massa’s sfeer. En we betrapten onszelf erop dat we algauw met Englund aan het meezingen waren.
Stories is een van de rustpunten op het album. De song start als fragiele piano ballad, blijft ook breekbaar, met de ongelooflijke pakkende zangpartijen van Englund. Wat zet hij hier een prachtprestatie neer zeg. Englund zingt met een kracht en emotie, dat het haast pijn doet, en je het voélt. Naarmate de song vordert zwellen de gitaren heftig aan, om dan telkens weer uit te sterven en terug te komen. Die typische karakteristieke wall of sound doet dan de rest. Ja, reken Stories ook maar tot onze favorieten van deze plaat.
Een van de prijsbeesten van het album, is zeker The Beholder, en dat is niet alleen omdat Tom Englund hier vocaal gezelschap krijgt van James LaBrie (Dream Theater). Het heeft alles te maken met de grandeur van song. Want deze slepende donkere power ballad laat je niet los en kruipt onder je huid. Geloof het of niet, maar we vroegen ons al wel eens vaker af hoe een samenwerking tussen Englund en LaBrie zou klinken. Het antwoord kennen we nu. En dat bevalt ons wel. De stemmen van beide heren klinken geweldig, afzonderlijk en samen. Vanaf waar LaBrie meedoet in de song? Luister en je zal diens onmiskenbare stemgeluid er heus wel snel uithalen.
In The Abscence of Sun is zo’n typische gloomy donkere Evergrey power ballad, zoals we ze graag hebben, niet echt vernieuwend, wel gewoon steengoed. En typisch Evergrey, soms is dat genoeg. In de ongelooflijke tearjerker You From You, zingt en croont England dat het door merg en been gaat. Mooi!
De titeltrack knalt lekker, met ook hier alle Evergrey-ingrediënten aan boord. Lekker, erg lekker zelfs, maar het klinkt wat obligaat en maakt Escape Of The Phoenix net niet tot verhoopt hoogtepunt van de plaat. Dan liever het tegelijk dreigend, donker en ronduit wanhopend klinkende Leaden Saints dat als voorlaatste song op deze plaat prijkt. Nog een favorietje, deze Leaden Saints. De gitaren gieren met grote graagte, de drums beuken als ware de apocalyps nabij. En ook hier valt op hoe goed die vocalen van Englund toch zijn, wat nogmaals bevestigd wordt met het ei zo na wat poppy aandoende wonderlijk mooie Run dat het album besluit.
Voor Englund is songschrijven, na 25 jaar in het vak, nog steeds een soort van therapie en bevrijding; hij kan zijn demonen uitdrijven, zaken van zich afschrijven. En dan zitten wij ermee opgescheept natuurlijk. Maar wat zou het: zolang het een sterk album oplevert, zoals deze Escape Of The Phoenix? We zijn misschien niet even enthousiast over alle nummers, maar de plaat, in een productie van Jacob Hansen, klinkt als een klok. Englund zingt beter dan ooit en wat ons betreft is Evergrey nog steeds de onbetwiste koning van de dark melodic metal!
Escape Of The Phoenix verscheen uit op het AFM-label.
