Het is best mogelijk dat als je de naam Reginald Kenneth Dwight zou lezen, je geen flauw benul hebt over wie het gaat. Reginald heeft echter met zijn piano menig stadion platgespeeld en met zijn nummers voor jou, raketmannen en kaarsen die in de wind wapperen best wel wat noemenswaardige muziekgeschiedenis geschreven. De man had echter al snel door dat zijn echte naam waarschijnlijk weinig potten zou breken in de showbizz en besloot dan maar om voor het alter ego Elton John te gaan. Waarom we je dit vertellen? Wel, omdat het bij Elton Vincent net hetzelfde gegaan is, op de stadions, de uitzinnige podiumkostuums en de meezingers na tenminste. Elton Vincent is het alter ego van Thomas Bartosik en hoewel er ongetwijfeld heel wat mensen zijn die noch van Thomas noch van zijn alter ego gehoord hebben, is hij toch geen onbekende in het muzikale landschap. Thomas is ondermeer oprichter van Kaspar Hauser Records, medeoprichter van Rarefish Collective, lid van A December Lake en de bassist van Mondo Cane. Het is verder trouwens best mogelijk dat dit niet de eerste keer is dat je geconfronteerd wordt met de naam Elton Vincent. In het verleden lichtte Thomas namelijk al een tipje van de sluier van dit nieuwe project, op een verzamelaar van zowel Kasper Hauser Records als Rarefish Collective.
We zijn blij om te zien dat Thomas, anno 20 – 21, de tijd heeft gevonden om een eerste album van Elton Vincent te ontwikkelen en op het publiek los te laten. De instrumentale cassette van Elton Vincent telt dertien nummers en zal kortelings via het Turnhoutse Gazer Tapes aangekocht kunnen worden. Tot dan kan je alvast watertanden bij de onderstaande woorden die wij bij de muziek hebben voorzien.
De cassette gaat van start met het nummer Kiss Kiss Bronce Cilice. Hoewel deze track absoluut geen klassieke muziek bevat in de conventionele betekenis van het genre voelen we echter toch ergens een klassieke inspiratie sluimeren. Visueel stellen we ons bij het beluisteren van Kiss Kiss Bronce Cilice het moment waarop je ontwaakt en uitkijkt op het ochtendgloren dat net boven de horizon verschijnt. Om één of andere manier flitsen de vier seizoenen van Vivaldi ook voorbij wanneer we naar dit prachtige elektronische nummer luisteren. Waarom we dat vinden? Luister en ervaar het zelf!
The Two Of Us Got Together And We Hit It Really Hard is een titel die wel wat visuele beelden oproept en die ook voor een groot stuk door de muziek worden ingevuld. Het nummer wordt voornamelijk geregeerd door diepe, duistere, elektronische klanken. De track start met een dreigend geluid alsof Jaws himself ergens op de loer ligt te wachten bij het beluisteren van het nummer. Het dreigende, elektronische geluid wordt gecombineerd met mysterieuze gezangen die klinken alsof ze hun oorsprong bij de Indianen vonden. Naarmate het nummer vordert, lijkt het wel de soundtrack te worden van een avond waarin er serieus gefeest wordt. In ons hoofd zien we een club bomvol mensen. Het is pikdonker in de club maar de regelmaat waarmee de spots lichtflitsen afvuren in flets groen, blauw en wit maakt dat er voldoende licht aanwezig is om flarden van elkaar waar te nemen tijdens het dansen. Een mensenmassa staat op elkaar gepakt en beweegt als één golf op de muziek terwijl ze overmatig drank consumeren en zich te pletter zweten. Stel het jezelf zeker eens voor terwijl je aan het luisteren bent.
Drive-By Prince had volgens ons wel uitgebracht kunnen worden door het machtige Colemine Records. Het nummer draagt iets retro mee alsof het rechtstreeks uit één of andere fifties of sixties soulplaat komt. Om één of andere manier doet het ons gevoelsmatig wat aan de nieuwste plaat van Aaron Frazer denken. Het nummer is poppy, feelgood, soulful en vooral voorbij voor je er erg in hebt.
Ambling Down The King’s Library klinkt alsof het de jaren tachtig met enige vertraging in muziek weet te vervatten. De synths regeren de voorgrond van het nummer. Daartegenover luidt er op de achtergrond een diepe toon die de speelsheid en het enthousiasme van de synths vertraagt en nuanceert. Ook hier voelen we opnieuw noties van minimalistische klassieke muziek. Bij momenten klinkt Ambling Down The King’s Library als een soort vervormde ¾ maat. We moeten tijdens het luisteren dan ook regelmatig aan walsmuziek denken, wat mogelijks ook meteen de voorgenoemde notie van klassieke muziek kan verklaren.
Golub Symmetry klinkt als de aanzet van een erg dansbare track. Tijdens het luisteren, hebben we heel de tijd het gevoel dat er iets op til staat. Het geluid zwelt aan naar een hoogtepunt dat er maar niet lijkt te komen.
Hoewel we bij het zien van de titel 666 onmiddellijk dachten aan een zoveelste verheerlijking van Beëlzebub, moeten we tijdens het luisteren onze misplaatste vooringenomenheid al snel weer bijstellen. Hoewel de titel ons dan wel in de richting van The Number Of The Beast mag sturen, krijgen we bij de muziek zelf eerder impressies à la Morgenstimmung van Edvard Grieg. Ja we weten het, opnieuw een verwijzing naar klassieke muziek dus.
Op 666 horen we sporadische tonen van marimba en elektronica die opbouwen als ware het een opera. Het geheel wordt aangevuld met geluiden die doen denken aan fluiten, strijkers en orgel. 666 is een zeer gelaagde track die enorm rijk klinkt en tegelijkertijd ook een sterk gevoel van melancholie met zich meedraagt. De track is sterk gestoeld op repetitiviteit maar het feit dat er dergelijk gelaagd geluid wordt gecreëerd, maakt dat we dat op geen enkel moment als negatief ervaren hebben.
Tiepolo Painting Tilted Blue is een zweverig nummer waarop pan drum gebruikt lijkt te worden. De violen maken dat ook dit nummer opnieuw enorm rijk overkomt. Doorheen de track horen we op de achtergrond een nostalgische ruis die een beetje aan het gekraak van vinyl doet denken. Het gekraak voorziet in ieder geval de nodige nuance aan het nummer om het opnieuw dat beetje extra te geven.
Licence To Kill is naast de titel van de zestiende Bond-film vooral een sterk contrast met de voorgaande track. Het nummer klinkt in ieder geval enorm dansbaar. Waar de voorgrond wordt gekenmerkt door zweverige delay, regeert op de achtergrond een zwaar basgeluid. Mits de toevoeging van een drumbeat zien we menig mens hier volledig los op gaan tijdens het uitgaan.
De sfeer van We Deceive The Eye doet ons een beetje aan lo-fi artiesten van de jaren tachtig en negentig denken waaronder Mark Linkous en Daniel Johnston. Het nummer zweeft tussen terughoudendheid en rijkheid. Opnieuw wordt door het gebruik van violen een heel etherisch en vol geluid gecreëerd. Bij het beluisteren van dit nummer moeten we toch weer denken dat veel van de nummers op deze cassette nog beter tot hun recht zouden komen in een kamer met surround sound. We Deceive The Eye lijkt je echt te willen omgeven met geluid en dat is ook precies wat het nummer doet.
Bij het beluisteren van Passing Ships moeten we bijna direct aan stille films in de stijl van Charlie Chaplin en Laurel & Hardy denken. De muziek zou volgens ons zonder problemen te combineren zijn met één van de vele stille parels die de voorgenoemde drie heren hebben voortgebracht.
Op Overlooking A street Off The Map horen we een gevecht tussen enerzijds een xylofoon die zo breekbaar is dat het wel rechtstreeks van een kinderlied lijkt te komen en anderzijds aanzwellende agressieve elektronica. Het is het synth-geluid dat op dit nummer voor een brug zorgt tussen deze twee werelden en opnieuw, met de nodige grandeur, voor een etherisch en zweverig geheel zorgt.
Bij The Caravan And The Desert stellen we ons een spel van licht en schaduw voor. Versnelde beelden van bloemen die openbloeien en opnieuw verwelken afgewisseld met steden die de ene seconde baden in het zonlicht en luttele seconden later even snel weer opgeslokt worden door de nacht. The Caravan And The Desert doet ook wat Oosters aan. Het lijkt wel alsof traditionele Japanse instrumenten doorheen het nummer verweven worden. Naast een spel ven licht en schaduw, het bloeien en verwelken van bloemen en de teloorgang van gigantische steden, zien we bij deze muziek ook Oosterse massavieringen waarop er synchroon wordt gedanst en waarop duizenden lijken te versmelten tot één entiteit.
Myriad Reflections Of Gold is het laatste nummer van de cassette en toevallig ook een perfecte aanvulling op de vorige track. Het optimisme dat The Caravan And The Desert uitstraalt, wordt op dit nummer verder uitgediept. Opnieuw worden we doorheen het nummer geconfronteerd met een zacht en warm geluid. Naarmate de tijd verstrijkt, laat Elton Vincent het geluid systematisch aanzwellen om het vervolgens in het niets te laten wegzakken.
We zijn er ons van bewust dat de sfeervolle, elektronische instrumenten van Elton Vincent waarschijnlijk niet het grote publiek zullen bereiken. Nu, er zijn veel gevallen waarbij we zouden zeggen dat we dat, gezien de mogelijke excentriciteit van de besproken muziek, volledig begrijpen. Op zich is er ook absoluut niets mis mee om muziek te maken die niet op massaconsumptie gericht is, integendeel zelfs. In het geval van Elton Vincent zijn we echter wel geneigd om te zeggen dat deze plaat ook wel eens door een groter publiek gesmaakt zou kunnen worden. Vooral het feit dat het geluid zo rijk is zet ons aan tot deze uitspraak.
Mocht je na deze recensie geïntrigeerd zijn, passeer dan zeker eens langs de Bandcamp en Facebook van Gazer Tapes om je van jouw aanschaf te verzekeren. Deze recensie eindigen we graag met nog enkele lovende woorden over het artwork van de cassette dat de muziek perfect aanvult en even sfeervol en rijk aanvoelt.