Het was vorig jaar toch even slikken toen Douglas Firs hun derde plaat uitbracht. Getuigde de groep rond Gertjan Van Hellemont op hun eerste twee albums van een zekere obsessie voor Bob Dylan, dan hijsten ze op Hinges Of Luck plots synthesizers aan boord. Een poging om een graantje mee te pikken van het monstersucces van Bazart, of gewoon een logische stap in de immer voortschrijdende geschiedenis van de muziek? Daar zijn we nog niet helemaal uit. In elk geval zullen we Judy nooit meer uit ons hoofd krijgen. En dat is in dit geval een goed teken.
Deze nieuwe single, Everything’s A Lie, is een overschotje van dat album, blijven liggen omdat het niet helemaal thuishoorde tussen de andere nummers. Bij de eerste noten wordt meteen duidelijk waarom: Everything’s A Lie is een ambachtelijke rockhymne die eerder herinneringen oproept aan The Kinks. De gitaren knetteren als in de tijd van You Really Got Me, de opbouw grijpt je bij je nekvel en laat je nooit meer los en het geheel straalt zoveel energie uit dat we hiermee ongetwijfeld veilig de winter overleven. Als alle restjes ten huize Douglas Firs zo goed smaken, willen we graag bij hen aankloppen op een hongerige weekavond om de koelkast te plunderen. Of die juist bijzonder goed koesteren en slechts beetje bij beetje leegmaken.
Met een tekst als ‘There is no bigger plan, no one holds your hand’ sluit Everything’s A Lie aan bij het thema van Hinges Of Luck: ouder worden en je afvragen wanneer het startschot van het leven nu eindelijk weerklinkt, en of dit nu werkelijk later is. De hoesfoto (heet dit in digitale tijden eigenlijk nog steeds een hoesfoto?) past hier perfect bij. Voor wie zich afvraagt welk fotografisch genie hiervoor verantwoordelijk is: het was Frank Raes. Ja, de voetbaljournalist. Maak dus nu maar zelf een grapje met het woord ‘goal’ of ‘binneuh!’ om uit te drukken hoe goed Everything’s A Lie én de bijbehorende foto zijn.
