Jazzy zonder ook maar iets met jazz te maken hebben, funky bij momenten, heel atmosferisch, soms etherisch, modest meanderend zonder saai te worden, voorzichtig rockend, zonder écht te ontploffen, of toch… Met voldoende spanning en intensiteit om je bij de les te houden, gepaard gaand met hypnotische ritmiek en mooie melodielijnen. Lieflijke, intimistische gitaarscapes ruimen soms baan voor heerlijke noise, steeds met subtiele bassen als backbone, soms hier en daar wat keys, steevast vergezeld van hectische drumpatronen.
Of hoe we At Home, het verkwikkende debuut van het Londense kwartet Dog Unit kunnen pogen te omschrijven. Daders zijn Henry Scowcroft (gitaren), Sam Walton (gitaren, omnichord en piano), James Weaver (bas) en Lucy Jamieson (drums), versterkt door Heather Roche (basklarinet in The Dogs Are Barking Again). Op het volledig instrumentale At Home gaan pure pop hand in hand met geweldige grooves en voorzichtige noise. Dat dat redelijk fantasisch klinkt, willen we toch al kwijt, maar lees gerust verder…
Burt Bacharach maar ook The Strokes worden genoemd als uiteenlopende invloeden maar ook Tortoise en Stereolab. En ook lijkt het ons plausibel dat de bandleden goed geluisterd hebben naar bands als Reiziger, Pony Club, Fuck en True Love Always of nog de instrumentale en/of meer experimentele nummers van The Police. Misschien stond er ook al eens een jazzplaat op ten huize van. Het resultaat van dat al die (vermoedde) invloeden klinkt redelijk enorm indrukwekkend, sfeervol en groots, in een glasheldere mix door Robert Winter, Mark Estall en Sam Walton.
Eigenlijk laat At Home zich nog het best luisteren als één geheel, niet zo verwonderlijk dan dat composities als Concrete Barges On The Banks Of The Thames en Lab Coats naadloos en haast onopgemerkt in elkaar overvloeien.
Schattig hoe Concrete Barges On The Banks Of The Thames lieflijk, haast kinderlijk opent. Dat gitaartje, die harpklankjes! En wat een sfeerzetting. Wanneer de drums dan invallen, gevolgd door een instant aanstekelijke riffje, blijkt Lab Coats ‘en stoemmelings’ op gang getrapt. Bijzonder melodisch met een fraaie ritmiek en een instant lentegevoel dat je overvalt. Na een goede drie minuten ontploft de boel dan heel eventjes in heerlijke noise, eens weggedeemsterd niét ontdaan van spanning en intensiteit.
In When Do We Start Fighting? sluipt zowaar bloedhete, witte funk binnen. Dansbaar en groovy, gezegend met glasheldere gitaarlijnen, hectische ritmiek, dreigend met lichte distorsie, toewerkend naar een catharsis die nooit lijk te komen, maar toch! Naar het einde toe waaieren de gitaren rijkelijk en komt het net niet tot een Sonic Youthiaanse disonante uitbarsting. Net niet, meesterlijke plagerij dus.
Ook We Can Still Win This draagt een funky vibe met zich mee en klinkt bij momenten ook behoorlijk jazzy. Een soort van logische verderzetting van When Do We Start Fighting?, maar dan met wat meer weerhaakjes. En verassende wendingen: De ingebouwde valse eindes leiden net niet tot een mindfuck-gevoel.
In A Magic World, Then Yes kan ons iets minder overtuigen. Niet dat dit een slechte compositie is, verre van. Misschien verwachtten we al teveel, dankzij de andere composities op de plaat die net iets meer avontuur bevatten. Zoals bijvoorbeeld John X Kennedy, startend met een repetitieve hi-hat, ons al snel in een bad dopend vol groezelige gitaarlijnen, met in een ander laagje fijnere gitaarpartijen. Sterke melodielijnen lopen doorheen de zich traag voortslepende compositie, soms stilvallend, met dan gitaarmuurtjes die weer zachtjes aanzwellen.
Consistent Effort presenteert zich op een gouden dienblad als erg aanstekelijke swingende postrock, waarbij het op minuut vier echt wel deftig ‘ontploft’. Ook hier een mooi huwelijk van een groezelige gitaarpartij terwijl die andere gitaarlijn de hemelse melodie speelt.
A Home besluit met The Dogs Are Barking Again, misschien wel dié ene sterk ingetogen song die Thurston Moore net nooit uit zijn pen geperst kreeg, of het zou qua klankkleur even goed op New Adventures In Hi-Fi van R.E.M. kunnen staan, bedachten we ons nog. Bijzonder sfeervol, en met de fraaie bijdrage Heather Roche wiens basklarinet de compositie extra kleur geeft.
Onze favorieten van de plaat opsommen is niet evident. Op dit moment zijn dat misschien Lab Coats, When Do We Start Fighting?, John X Kennedy, We Can Still Win This en Consistent Effort. Ei zo na alles dus. En eigenlijk is dit alles van grootse kwaliteit, toch? Zoals gezegd: eigenlijk luister je dit eerste werkstuk van Dog Unit best als één geheel. Een consistente, verrukkelijke intense trip van 42 minuten dus.
Een debuut dat kan tellen, Dog Unit zet zich hiermee mooi op de kaart met hun unieke blend van en/of variant op postrock, jazzrock en wonderlijke gitaarpop.
At Home is uit op het Brace Yourselves-label. Te vinden in de betere platenzaak, op cd en vinyl, en te streamen via de gekende platforms.
