Dood. Verlies. Afscheid. De thema’s van de Antwerpse postpunkband Disorientations zijn zwaar en worden aldus verpakt in straffe songs met een ijskoude sound. Het debuut Memory Lanes is een trip die ons herinnert aan de jachtige jaren tachtig en tegelijk in het nu staat.
De plaat opent met gitaarfeedback en de nodige noise, een Russische dieseltrein die op gang dendert en al snel horen we frases zoals “dead inside”. Kwestie van een beetje sfeer te brengen op dit zwartzakkenfestijn. Stevig gitaarwerk, loodzware baslijnen en loeiende drums. Daarover de unieke stem van frontman Niels Elsermans, die ergens tussen Robert Smith en Jim Morrison bivakkeert.
Erg straf van deze heren is dat ze de melodie nergens verwaarlozen. En elk nummer heeft wel een hook, riff, zanglijn waarvan je zegt: “Wauw, gasten, dit hadden we niet zien aankomen”.