Het wordt onvoldoende onderstreept door de media, om niet te zeggen helemaal niet onderstreept, maar het kleine België was in de jaren 80 zo goed als de bakermat van cold wave en natuurlijk de EBM. Het aantal verborgen parels uit het Belgische donkere muzikale verleden is zo goed als ontelbaar, en dat geldt helaas voor de vele undergroundbands die vandaag hun ding doen.
Opgericht in 2009, de iewat vreemde naam verwijst naar het jeugdhuis dat frontman Geert Vandekerkhof in zijn jeugdjaren open hield, en door steevast in zichzelf te blijven geloven mag Der Klinke van zichzelf zeggen dat ze één van de grootste cultbands uit het gothgenre van de afgelopen jaren zijn geworden.
Na drie lp’s en een ep te hebben uitgebracht op het Duitse Echozone, vond de band een thuishaven op het Belgische wool-E Discs. Toevallig is dat niet, eerder verscheen al materiaal van Hidden In Treetops en Story Off (twee soloprojecten van zanger Chesko), en Wool-E is tevens het label bij uitstek dat zich op de duistere Belgische geluiden werpt (van het debuut van de Whispering Sons tot de nieuwe van The Breath Of Life). En gemasterd door de grootmeester van het genre: Eric Van Wonterghem.
Uitgebracht op 1 november, sombere artwork en teksten die een nogal enigmatische en schrikwekkend beeld op het leven werpen. Het leven zoals het is. The Unexpected is dan ook het muzikale verhaal van een band die al heel wat heeft meegemaakt, het relaas van vijf mensen die de ups en downs van het aardse bestaan kennen.
Lijkbidders zullen tegenstanders prevelen, en hoewel we niet meteen een rumba van deze West-Vlamingen verwachten, straalt de troosteloze muziek ook een zekere hoop uit. Je vast grijpen aan de zalving die muziek vaak is.
Ook muzikaal is er veel gebeurd sinds het uitbrengen van hun debuut Square Moon. Vooruitgang, maar ook een band met een zeer eigen stijl. Je kan inderdaad heel wat gothrockgroepen ervan beschuldigen dat ze de muziek van hun helden klakkeloos overnemen, maar Der Klinke is een band met een eigen gezicht. De invloeden blijf je horen, dat wel, zo is het dansbare The River White duidelijk door de melancholie van Clan Of Xymox geïnspireerd, maar nooit heb je de indruk dat je zit te luisteren naar een echo van het origineel.
Een traan (de titeltrack is hartroerend), maar ook een vuist, zoals het goede muziek die zijn mosterd uit de eighties haalt beaamt. Liars is een punkwavesong die als een middelvinger gericht staat naar de corrupte politici die zich zonder schaamte deze wereldbol toe-eigenen.
Een plaat ook met wat stijlbreuken, zo is het overduidelijk dat op Mr. Pumpkin (met gastvocalen van maatje Koen DeBrabander van het ter ziele gegane Northern Sadness) dat de band nood heeft aan andere muzikale uitdagingen die ze tot dusver nog niet hebben aangegaan.
My Frozen Heart kennen de fans reeds van YouTube, een catchy song met duidelijke verwijzingen naar The Cure. We schrijven het alsof je daar voor hoeft te schamen, au contraire.
Het is wat wennen aan het nijdige Tonight, maar ook dat komt omdat Der Klinke hiermee op een muzikale weg is aanbeland waarop ze voorheen nog geen voet hebben gezet. De afsluiter Farewell is net geen neoklassiek, een ode aan een paar vrienden aan wie de band onlangs afscheid heeft moeten nemen.
We zullen maar met het meest verschrikkelijke cliché afsluiten dat je bij een cd met zo’n titel maar bedenken kan , maar op The Unexpected heeft der Klinke het onverwachte uit zichzelf getrokken.
