Renaud Mayeur heeft ondertussen heel wat muziek bij mekaar gespeeld als muzikant bij Hulk, La Muerte, Triggerfinger en Captain Sensible. Maar ook in zijn soloproject zet hij onder de naam Dario Mars nu al zijn derde album Flesh neer.
Sinds 2008 breidde hij zijn muzikale ambities uit naar filmsoundtracks (o.a. Eldorado, Virgin, Mobil Home) en sleepte in 2013 ook een Magritte Award voor Best Movie Soundtrack binnen. Dat cinematografische geluid weet hij ook neer te zetten in Flesh. Baslijnen die doen denken aan deuntjes van Ennio Morricone, verstoorde, vette gitaren en eclectisch toetswerk brengen een unieke westernsound voort. Hij slaagt er met Flesh in om ons midden in een scene van een film noir neer te planten en vintage het jaar 2019 met een elegante bruuskheid binnen te loodsen.
“I walk alone in this world on fire!”, met deze rustig gebrachte boodschap opent Twilight Man in licht dreigende sfeer. Een krachtige sound, waarbij de fuzzpedalen van bij dit eerste nummer wellicht al overbelast raakten. Spacer drijft het ritme op en of we het willen of niet: het beeld van in paniek wegrennende squaws, achtervolgd door wild hyperactieve cowboys, doemt spontaan op in dit instrumentale nummer.
Hoewel het een grillig nummer is, onthult Revelation ook een bepaalde rust. De zang klinkt in dit nummer gevuld met vrijheid, hoewel het gaat over keuzes die je naar de hel toe leiden en een leven dat op een trage zelfmoordpoging lijkt. De orgeltonen die het instrumentale Lago openen zorgen meteen voor een donkere inleiding van een track die triggert met meeslepende synths en snaren die een nostalgische sfeer uitwasemen.
In Caves Of Steel wordt de afwezige zanglijn volledig opgevangen door gitaren die rustig door het nummer scheren en hun staaldraden waarvan de trillingen nazinderen bij vrijwel elke noot. Een complex opgebouwde, sterke track! De stem van Renaud klinkt diepruw in Lord Fighter en Watching You. Keith was de single die we enkele maanden geleden al te horen kregen als voorsmaakje en gaf toen al een mooi beeld wat we van dit album konden verwachten: een elektronische gedrevenheid, die met opwindende ritmes en met har(d)tverscheurende gitaarlijnen een apocalyptische sound neerzet.
Bijna brutaal eng wordt The End Of All Things afgevuurd – ja, we geven toe dat het dit nummer was dat speelde toen we ons laatste voodoo-popje volprikten – om te besluiten met het contrasterend Uranus, dat een buitenaardse heimwee oproept.
Met dit album wou Dario Mars een stap verder gaan en de rocksound dieper laten klinken. Maar ook inhoudelijk gaat het dieper: “Ja, ik wil nu praten over leven, dood, hoop, teleurstelling …”, geeft Mayeur aan.
Voor de opnames en productie van deze muzikale ruwe diamant, ging Renaud Mayeur alleen aan de slag. Op het podium omringt hij zich als zanger/gitarist graag met enkele indrukwekkende live-muzikanten als toetseniste Sandra Hagenaar (Fifty Foot Combo, Alk-a-Line), drummer Martin Moreau, gitarist Geoffrey Hautvas en bassist David Kostman.
Op 27 november kan je Dario Mars live aan het werk zien, op de releaseshow van Flesh in de Botanique in Brussel.
