Dans Dans. Twee eenvoudige woorden die een song van Anja (de vrouw die Luc De Vos de laatste dans moest schenken) hadden kunnen zijn, maar het is wel degelijk de groepsnaam waarin je het kruim van de Belgische pop terugvindt: Bert Dockx (Flying Horseman), Frederic Jacques (Lyenn, Mark Lanegan-band) en Steven Cassiers (Dez Mona).
Zowat om het jaar brengt Dans Dans een plaat uit die onmogelijk te categoriseren valt, gewoon omdat het net iets te veel stijlen bevat, maar na een grondige analyse altijd onder de w van wondermooi valt. Een hoesje met een knoop als afbeelding, ofschoon er muzikaal geen touw aan vast te knopen is. Niet dat dit moet, zolang de diverse puzzelstukjes maar één mooi geheel vormen en dat is absoluut het geval op Sand.
De vierde release werd in een recordtempo van vier dagen in de La Patrie-studio van Koen Gisen opgenomen en hoewel het vaak op improvisatie lijkt (en wellicht is dat ook het geval), werd over iedere noot goed nagedacht. Geen noot te veel zelfs, en dat is de reden waarom Sand één van de mooiste (en beste) platen van het jaar werd.
Sand begint vrij rustig met experimentele geluidjes, gevolgd door de gitaren van Bert en Frederic, het lijkt wel een rustgevend beekje door een bos, een gezel op de rit van de eenzaamheid die ontvlamt in een song van negen minuten met een krautrocklaagje. De luisteraar zit gevangen in een wervelwind van losgeslagen gitaren, je ziet alle kanten tot je op het einde terugstaat aan dat beekje. Van een knallend begin gesproken!
Het is maar één voorbeeldje van hoe Dans Dans kan zijn. Feline en Close Your Eyes hebben een jazzysfeertje die je hart breekt, zonder dat het nodig is dat je van jazz houdt.
Ook het experiment wordt niet geschuwd, zo is Vluchtheuvel (wat wil je met zo’n titel?) Zappa-achtig gitaargeweld. Of wilde je liever gewoon wat dansen op een band die dat met zijn naam sugereert? Dat kan op het heerlijke Cargo dat vol Afrikaanse geluiden zit.
Dans Dans durft, zelfs van de overbekende Ennio Morricone-klassieker Chi Mai een eigenzinnige postrockversie maken die zelfs macho Jean-Paul Belmondo zou doen verbleken.
Nog maar eens verlegt Dans Dans zijn grenzen, Sand is voor muziekfans met zin voor avontuur. Wees voor één keer dus een avonturier…
