Nog niet geheel bekomen van de verdienstelijke stevige ep Milk Teeth (2020) en het heerlijk vuig en vuil rockende album Tonic Clonic (2020) waarvan die snedige interpretatie van Split Enz‘ I Got You nog flink aan onze ribben kleeft, waren we best nieuwsgierig naar de nieuwste worp van Danielle Whalebone. En het mocht voor ons gerust opnieuw lekker rocken. Maar het album Whispers of Shadows, uit sinds mei, is allesbehalve meer van hetzelfde. De Australische componiste, gitariste en zangeres gooit het over een geheel andere boeg en neemt ons mee in een behoorlijk beklemmend verhaal, waar noise, gitaardrones en shoegaze regeren en Whalebone’s vocalen ondersteunen.
Whalebone zingt niet op deze plaat, maar declameert op behoorlijk angstaanjagende, innemende en imponerende wijze haar tekst gelardeerd door slepende epische gitaarlandschappen en -muurtjes. Het album kwam tot stand in quarantaine en wil de luisteraar meeslepen in het gevoel van isolatie en het universele verlangen naar connectie.
Het album, opgebouwd uit acht composities, eigenlijk zeven want Lovers en Isolation vloeien ongemerkt in elkaar over en vormen één geheel, duurt net iets meer dan een halfuur. Maar in dat halfuur word je behoorlijk murw geslagen door de dwingende intensiteit van composities als Illumination, Nodding Violet, Ordinary Things en al helemaal The Recollection of Youth!
Gerockt wordt er niet, maar die net niet compleet losbarstende gitaren in Lovers/ Isolation zijn erg lekker, de ultra-luide percussie op Ordinary Things en hoe Whalebone op gegeven momenten haar woorden haast uitbraakt, gaan door merg en been. Zeker volhouden tot aan The Recollection of Youth ook, een beklemmend spokend opus van net geen acht minuten. En een ronduit magistrale trip.
Op Whispers of Shadows vinden shoegaze, postrock en ambient elkaar moeiteloos en de luistertrip is behoorlijk intens. Misschien niet het plaatje dat je op zal zetten om in feestmodus te geraken.
De luisterervaring werkt trouwens het beste als je het credo van Matt Johnson, ten tijde van het The The album Mind Bomb huldigt: “To be played very loud, very late and very alone”. We zouden wel een hoofdtelefoon aanraden, dan. Zo hoor je ook beter alle elementen in de composities en komen de indrukken ook beter binnen.
Zowat alle composities lopen in elkaar over en het werkt dus best om Whispers of Shadows in één sessie, zonder onderbrekingen te beluisteren, dat halfuurtje zou je toch moeten volhouden, niet? En om te bekomen, grijp dan gerust terug naar Milk Teeth.
Een behoorlijk opmerkelijk plaatje, deze Whispers of Shadows waarmee Danielle Whalebone alvast ons lichtjes heeft verrast en omvergeblazen. Amai.
