Dakota Suite uit Leeds is sinds de start van het project in 1996 één van de vaandeldragers van de slowcorescene waartoe ook bands als Low, Codeine en Red House Painters behoren. Een echte band is Dakota Suite nooit geweest. Eerder een vehikel voor zanger en gitarist Chris Hoosen om over zijn tragedies in het dagelijkse leven te verhalen. Naargelang het album haalt hij er één of meerdere gasten bij om zijn gedachten in muziek om te zetten.
Deze keer is de pianist Quentin Sirjacq de ongelukkige. De Parijzenaar heeft al een heel parcours bewandeld, waaronder enkele samenwerkingen met Hoosen. Het album klinkt dan ook uitermate vertrouwd. Het geneuzel van Hoosen, wat vibrafoon en synthesizer hier en daar en de mooie pianopartijen van Sirjacq wrijven de weltschmerz er goed in.
Sirjacq voegt hier en daar ook wat percussie toe, om een amalgaam van Japanse instrumenten. Beider fascinatie voor het land van de rijzende zon is niet alleen te merken aan enkele titels, maar ook aan de sfeer. Die past namelijk prima bij een wandeling in een Japanse tuin (of zo vermoeden we).
Vrolijk wordt een mens niet van dit soort albums. Ze passen echter prima bij het herfstige weer dat bij ons voor winter doorgaat. In de zetel hangend bij de open haard, veel houtblokken opgooiend om nu eens geen rekening te houden met het milieu maar te zwelgen in melancholie, daarvoor dient een plaat als deze.