Geen idee waar ze hun naam vandaan haalden. Zijn het beesten in het ontoegankelijkste der regenwouden? Vogels, wat dat betreft? Die bij het ochtendgloren “Cucamara!” brullen? Nog eens: geen idee.
En het is geen wonder om geen idee te hebben want zij hebben er ook geen. Ze volgen namelijk in de Doc Martens-sporen van hun voorgangers en die voorgangers waren druk bezig, zo eind jaren zeventig, toen de punk gedaan was en er weer tijd was voor verveling.
Niet dat ze vervelen. Verre van. Vervellen misschien, ze komen uit Nottingham en laat hen niet langer dan een paar seconden in de zon.
Beetje lijzig gezongen – een groot zanger zal Joshua Hart nooit worden, noch zijn – maar het is oké voor nu. Voor altijd, eigenlijk. Wat zijn we mild vandaag zeg!
Maar de rest mag er ook zijn. Wij ook. Ratten ook. Bleachers Yard, om maar iets te zeggen. Nerveus, wachtend op de grand finale vol gitaarwerk en waarin Hart zijn demonen toeschreeuwt dat ze moeten stoppen met demonen te zijn. Voor hem. Greener Lands is en heeft wat van The Clash, toen die groter dan groot werden. Machtig. En die sfeer zit ook in Wilmsow Storm Warning, helemaal op de rand van alles en op die rand draaien en maaien tandwielen.
Op 25 mei in De Casino in Sint-Niklaas; de dag daarop op het Sniester Festival in Den Haag. Laat hen niet al te lang in de zon. Buck Rogers, die begin jaren tachtig in een ruimteschip zat, kon daar ook niet tegen.
Facebook – Instagram
