Crooked Little Sons is een viertal afkomstig uit Exeter (in het zuidwesten van Engeland) dat gemakshalve wordt ondergebracht in de categorie “punkrock” al dekt die term volgens ons de lading nog niet half.
Hoewel Regenerate het debuutalbum van de band is, maken Josh Bessant, Marcus Osborne, Lee Lane, Larry Collinson-Brown al ruim tien jaar muziek. Voor het grote publiek eerder nobele onbekenden, hebben ze hoofdzakelijk in eigen land een stevige live-reputatie uitgebouwd. Ze staan dan ook garant voor eenvoudigweg energieke feestjes waarbij één en ander pas geslaagd is als iedereen druipend van het zweet de zaal verlaat. Begin april waren ze nog in ons land te bewonderen in de Djingel Djangel (Antwerpen) waar ze eerder al eens mochten aantreden als opwarmer voor ons eigenste Boskat. Dat de liefde wederzijds is, blijkt uit het feit dat fragmenten uit de videoclip voor Blistered Soul afkomstig zijn van hun passage in Djingel Djangel.
Hoe het komt dat we ruim tien jaar hebben moeten wachten op dit debuutalbum is vooralsnog een raadsel, maar we kunnen alvast meegeven dat het een bom van een schijf is geworden!
Opener The Young Eat The Old gaat van start met het geluid alsof je op een feestje bent en dat is meteen zoals de song voor het overige klinkt. Met een werkelijk bijzonder catchy baslijn neemt het je meteen op sleeptouw voor in totaal veertien nummers die net iets meer dan een half uur dolle pret vullen. Let wel, de heren zijn niet voor één gat te vangen en switchen van stijl dat het een lust is maar de hoofdtoon wordt onmiskenbaar gevoerd door punk en rock-‘n-roll. Niet voor niets worden ze al eens omschreven als de perfecte blend tussen The Hives, Motörhead en The Bronx. Al durven wij daar nog pakweg Social Distortion aan toevoegen en klinkt bij Sarah Street een piano als Jerry Lee Lewis op speed. Om maar weer te geven hoe bijzonder aanstekelijk ze tekeergaan.
We willen hier overigens niet het gevoel geven dat ze zonder meer klakkeloos een soort van imitatie van de vermeldde grootheden vormen, we willen enkel als punt maken dat ze bij het gros van de nummers én catchy én herkenbaar én opzwepend klinken. Niet dat het gaspedaal continu door de bodem geduwd wordt. Bijvoorbeeld bij Lungs wordt er geopend met een rustige akoestische gitaar alvorens Josh Bessant zijn meest korrelige stem laat schallen. Skin & Bones dat erop volgt, is dan weer een meestamper die zijn gelijke niet kent. Het heeft een vibe die doet denken aan de betere dagen van Green Day.
Onze persoonlijke favoriet blijft echter het reeds aangestipte Sarah Street alleen al omwille van de piano die de song echt een aparte schwung geeft. Al moeten we er eerlijkheidshalve aan toevoegen dat er geen enkele filler te bespeuren valt en we dit dus ronduit een knaller van een plaat vinden.
Het album komt uit op vinyl op het Belgische label Pang Pang Records in het najaar.
