Wie de bandnaam Cromwell opzoekt op het internet komt uit bij een Duitse progrock band, een Ierse showband of een Amerikaanse hardrock band. Hier gaat het echter om een nieuwe Belgisch/Nederlandse band. Cromwell is een project van de Nederlandse bassiste Emilie Blom (bekend van haar werk bij The Scene) en de Belgische muzikanten Simon Kappers en Klaus Wagner.
Het trio bewonderde elkaars werk al langer, maar had elkaar nog niet eerder in het echt ontmoet. Ze namen het afgelopen najaar, elk vanuit hun eigen studio, een zestal nummers op die nu verschenen zijn op de ep 37° bij het Engelse label Jezus Factory Records. Of dit een eenmalig project is, dan wel of dat we nog meer van Cromwell mogen verwachten, is niet geweten. Het trio omschrijft hun muziek als “de sound van New Order van begin jaren 80 gemixt met The Cure van begin jaren 90 met daarbij nog wat van The Pixies uit hun Bossanova periode”.
De ep opent met My Darkest Hour dat ook de eerste single is uit deze schijf. Een sterke opener en een dromerig nummer waarin elektronica en gitaren hand in hand gaan. In Call The Carpenter wordt de elektronica meer naar voren geschoven en moeten we hier en daar aan een zweverige Kraftwerk denken. Dalai Lady is een opgewekte song met een hoog jaren ’80 newwavegehalte.
Kraftwerk gecombineerd met begin jaren 90 Britpop krijgen we in The Sycamore Trees terwijl Salt In My Eyes iets heeft van een commercieel progrocknummer. Net toen we dachten dat Cromwell ons niet meer kon verbazen krijgen we op het einde Love Sponge. Een nummer met een stevige discobeat, disco effecten en luchtige synths. In de jaren 80 was dit beslist een hit geworden, nu klinkt het vrij gedateerd.
Cromwell heeft een heel gevarieerde debuutplaat afgeleverd. De ep opent sterk maar naar het einde toe leek het trio wat de weg kwijt.