Montréal (Quebec, Canada) staat bij ons vooral te boek als de thuishaven van het label Constellation. Uiteraard wordt er in die grootstad nog veel meer muziek gemaakt, in allerlei stijlen. En die chaos, die diversiteit van een stad als Montréal vormt nu net de voedingsbodem voor het duo Crabe, dat een knettergek soort art-punk maakt en het genre meteen ‘Crabism’ noemt.
Mertin Hoëk (Télégraphe Jungle, IDALG, Jesuslesfilles, Leamers) en Gabriel Lapierre (Après l’Asphalte, Varger) vormen de kern van Crabe. Ze debuteerden al in 2009 met het album Ero Gaki en zijn sindsdien onafgebroken bezig met het geven van chaotische concerten en het maken van platen.
Sinds voorganger Sentients (2021) zijn ze op zoek naar een nieuwe definitie van rockmuziek, verenigd met een stevige portie surrealisme en deconstructie. Dat uit Crabe op diverse manieren. Zo is er Je Ne Peux Pas Te Dire Je T’Aime, dat een bevreemdend soort smartlap is geworden. Stukken als Conscience Universelle en Politique Dracula 22 zijn dan weer stevige lappen noisepunk waarin chaos het voortouw neemt. Crabe gooit alles door elkaar, jamt erop los met drums, gitaar en stem (meestal door Annie-Claude Deschénes).
Hier en daar klinkt Crabe als The Mars Volta, als ze geen progrock zouden spelen en niet geilen op hun instrumentbeheersing maar vanuit een artpunkattitude zouden denken.
In 2020 gooit het duo wat deathmetal door de slagersaus terwijl Limp De Quoi wordt ingezet met scratching om dan over te gaan naar een pervers soort noiserock met die vreemd aandoende stem die in het Frans allerlei onzin uitkraamt. Of zo lijkt het toch, ons Frans is niet bijzonder goed.
Boredoms is een band die door ons hoofd schiet, al is Crabe minder gestoord dan die Japanners. Veelzijdig is Crabe zeker wel. Telkens we denken de vinger te kunnen leggen op wat ze aan het doen zijn, doen ze iets anders. Experimentele art-punk die wel past binnen het kader van onze surreële leefomgeving.