Dat Chrissie Hynde nog lang niet uitgezongen is, bewees de zangeres vorig jaar (2018) nog met haar Pretenders op de Lokerse Feesten. Nu pakt de ‘rockchick’ uit met een nieuwe solo-plaat, opvolger van Stockholm, uit 2014. En voor die nieuwe plaat besloot La Hynde om eens wat anders te gaan doen. Op Valve Bone Woe wordt de zangeres bijgestaan door een heuse bigband, The Valve Bone Woe Ensemble gedoopt. Chrissie goes jazz en ze doet dat met brio.
De zangeres smijt zich ten volle en croont dat het een lieve lust is. Die volle sound van de big band, met blazers en strijkers, hier en daar wat elektronica en Hynde die de sterren van de hemel zingt, klinken als het perfecte huwelijk. Het lijkt wel of de zangeres nooit wat anders deed dan jazz zingen. De puike productie van Marius De Vries draagt natuurlijk ook bij aan de fijne klankkleur van de plaat.
Chrissie Hynde en jazz. Wij hadden de link zelf zo snel niet gelegd, maar de zangeres heeft dus een zwak voor het genre en wilde dus al langer iets doen met jazz. De plannen dateren al van 1994 en haar bijdrage aan Duets II van Frank Sinatra, waarop ze met ‘ole blue eyes’ Luck Be a Lady van Frank Loesser vertolkte.
Op Valve Bone Woe brengt Hynde ode aan klassieke en zeg maar gerust iconische songschrijvers zoals Frank Sinatra, Hoagy Carmichael, Charles Mingus, Dimitri Tiomkin, John Coltrane alsook Rodgers en Hammerstein. Veel namen uit het jazz-straatje dus, maar ook composities van Brian Wilson, Nick Drake en Ray Davies worden bezocht op deze sfeervolle jazzplaat. Hynde brengt de songs vol overtuiging, maakt zich de songs eigen of zet ze naar haar hand. Dus geen fletse veel te voorzichtige tot zelfs bloedloze ongeïnspireerde uitvoeringen waaraan jazzdiva Diana Krall zich al eens durft te bezondigen.
We breken graag een lans voor How Glad I Am (Williams/Harrison), waarmee het album opent. Je hoort meteen dat de zangeres goed in haar vel zit en zich prima voelt bij dit project. Meteen maak je ook kennis met de volle big bandsound met blazers à gogo, prachtig piano-werk en een zalig croonende Hynde. Onze absolute favoriet op deze plaat is toch zeker I’m A Fool To Want You (Frank Sinatra). Wie krijgt hier niet spontaan een krop in de keel? Bloed en bloedmooi, de haast wanhopige zang van Chrissie, die dramatische strijkers, dat trompetje. Prachtig, hou het maar eens droog. Ook You Don’t Know What Love Is (Don Raye/Gene De Paul) en Hello, Young Lovers (Hammerstein & Rodgers) of ook I Get Along Without You Very Well (Except Sometimes) (Hoagy Carmichael) kunnen ons zeer bekoren.
Naar Chrissie’s vertolking van Wild Is the Wind van Dimtri Tiomkin, vooral bekend in de versies van Nina Simone en later David Bowie, waren we best wel benieuwd. De Bowie-fans kunnen op beide oren slapen, Hynde probeert zeker niet hun helds versie over te doen. Heel speciaal is de vertolking niet wel gewoon goed, wij zullen stiekem sowieso wel fan blijven van Bowie’s versie van deze song.
Wat Hynde doet met No Return in 1967 opgenomen door The Kinks en geschreven door haar voormalige partner Ray Davies is erg knap. De zangeres past de sixties-song een wel heel erg fraai jasje aan. De interpretatie van Caroline, No van Brian Wilson, vinden we dan weer minder geslaagd. Chrissie flirt met ska, dub en reverb, maar het lijkt wel of ze zich wat verliest in het experiment. Al bekennen we dat het per luisterbeurt wel beter klinkt. In Absent Minded Me (Merrill/Styne), lukt het ska en dub-experiment dan beter, bevreemdende loungey spacey jazz, met een flinke scheut elektronica. Hier zijn we dan wel meteen mee.
In Meditation on a Pair of Wire Cutters van Charles Mingus en Naima van John Coltrane neemt Chrissie even pauze en kan het Valve Bone Woe Ensemble zich in alle pracht ten volle tonen. Sterk.
Over de Franse tongval van Hynde zullen we ons niet uitspreken, maar Chrissie zingt fantastisch in Charles Trenets Que Reste-t-il de Nos Amours? Een pakkend mooi gebracht lied dat een sterk album besluit.
Van ons mag Chrissie Hynde gerust nog een jazzplaat maken met standards maar ook nog rocken met The Pretenders. We kijken er alvast naar uit om haar Night And Day van Cole Porter te horen brengen. Valve Bone Woe is alleszins een geslaagd schot in de roos. Luister naar deze plaat tegen de late avond, ga er rustig voor zitten en schenk je zelf een whisky in, of iets anders lekkers, en geniet.