Tijdens de zomer van vorig jaar gaf Chantal Acda een intiem concert in het Gentse Huis Van Alijn samen met Niels van Heertum en Gaetan Vandewoude. We kregen toen enkele voorproefjes te horen uit Saturday Moon en werden gepakt door de schoonheid van die nieuwe nummers. Met de singles Wolfmother, Disappear en Saturday Moon bevestigde Acda ons vermoeden dat ze weer aan een pakkende plaat bezig was.
Het was Chantals bedoeling om de nieuwe plaat volledig alleen in te blikken. Maar omdat alleen maar alleen is, zocht ze meerdere mensen op waarmee ze een muzikale klik heeft. Niemand nam de productie voor zijn rekening en niemand zei dat ze moest stoppen. Acda had totaal geen controle over het geheel en daar hield ze van. Het werd een feest voor dat deel van haar geest dat redelijk chaotisch is, dat niet nadenkt en gewoon impulsief handelt. Een deel dat ze nooit eerder muzikaal gebruikte.
Uiteindelijk kreeg Acda de hulp van 18 muzikanten waaronder haar vaste compagnons Alan Gevaert, Niels Van Heertum en Eric Thielemans. Maar ook Alan Sparhawk en Mimi Parker van Low, Bill Frisell, Shazad Ismaily (Tom Waits, Marc Ribot), Borgar Magnasson (Björk, Sigur Rós), Rodriguez Vangama, Beatrijs De Klerck, Pieter Van Dessel en het koor dat ook te horen was op Acda’s vorige album Pūwawau, waren van de partij.
Chantal heeft veel geleerd van de opnames van dit album. Ze ondervond in de eerste plaats dat ze andere mensen nodig heeft om muziek te maken. Het is voor haar altijd een feest als ze met anderen kan samenwerken en dat raakt haar diep, meer nog dan een gesprek met vrienden. Ook vond ze eindelijk haar muzikale thuis. Met dit album wou ze niet per se ergens tussen passen, zoals dat wel het geval was bij de vorige albums. Die gedachte alleen al werkte bevrijding voor haar. Het uitgangspunt voor deze plaat was: “The sky is the limit”.
Voor ons moet Chantal Acda nergens tussen passen. Haar muziek is uniek en deze plaat is een wondermooi pareltje. Al die unieke samenwerkingen en sublieme composities zorgen voor magie. Door alle nummers heen hoor je de warmte die Acda nodig had tijdens de lockdowns en die ze kreeg van al de muzikanten met wie ze samenwerkte.
Acda verliet haar comfortzone om Saturday Moon te maken en dat levert een muzikale openbaring op die veel indruk maakt. Het is een intense, persoonlijke plaat vol heerlijke en eerlijke nummers.