In 2022 verraste dichter en singer-songwriter Caleb Nichols vriend en vijand met Ramon, een heuse ‘queer Beatles rockopera’, waarin Beatlesfan Nichols zijn fantasieën over de band de vrije loop liet. Volgens kenners stond de plaat bol van Beatles-referenties, hoe kan het ook anders. Ook vertelde het album het verhaal van de liefdesaffaire tussen Ramon en Jerome Custard.
Met Let’s Look Back heeft Nichols nu een opvolger klaar, al moeten we hier niet echt naar een thema zoeken, of toch? De kerngedachte zou zijn dat je moet terugkijken en jezelf moet confronteren met wat gebeurde alvorens verder te gaan. Een plaat over jezelf weer vinden en vertrouwen hebben, en dan met de geit vooruit. Zoiets dus. Het positivisme spat alleszins overduidelijk van de plaat die erg zomers klinkt.
Eigenlijk wou Nichols “gewoon een plaat maken met elf goede pop- en rocksongs”. Als je het ons vraagt, is hij daar bijzonder goed in geslaagd, fans van indierock van begin jaren 2000, à la The Shins of andere The Decemberists of liefhebbers van Green On Red, The Db’s, Green maar ook R.E.M. gaan hun hartje ophalen. En horen we daar ook niet Tom Petty-invloeden?
Waar Ramon, het vorige album, besloot met de ballad Fell In Love on Christmas Day, wordt Lets Look Back fraai op gang getrapt met de tongue-in-cheek gitaarpop Christmas, California, alsof Nichols ons wou melden hoe dat verder ging na die kerstdag. Ook de kerstbelletjes zijn even subtiel aanwezig. Verder horen we vooral een uitstekende rocksong, met een goede opbouw en een opvallende Tom Petty-iaanse zanglijn. Even dachten we dat het een nog niet ontgonnen parel van Tom Petty & The Heartbreakers was. Echt waar!
Andere prijsbeesten op deze plaat zijn dan zeker Demon Twink. Absoluut lekkere powerpop met lumineus gitaarwerk en fraaie zang, die ons bij momenten deed denken aan Guided by Voices-stem Robert Pollard. Dat geldt trouwens ook voor een machtig Albatross, dat ook niet zou misstaan in de catalogus van Pollards band. Maar neen, geen Guided by Voices-song, en ook die ronduit prachtige semi-ballad Don’t You Ever is wel degelijk van Nichols’ hand. Oh, die koortjes!
Maar vocale Tom Petty en Russ Pollard-gelijkenissen daargelaten, doet Nichols ook meer met diens stem, falsetto-zang gaat hem ook heel goed af. En in sommige songs hoor je zowat alle aspecten van die knappe stem. Albatross is dan een goede showcase.
J’ai Vu La Lune! is de aanstekelijke powerpopsingle die je misschien al gehoord hebt: met heerlijk verstoorde gitaar, fijne keys, een een prima zingende Nichols. Hierin bezingt Nichols zijn liefde aan alles en iedereen en aan het leven. De Franse tongval kan beter, maar het positivisme werkt aanstekelijk.
Het rijkelijk gearrangeerde The Absolute Boy, met diens kamerbrede keys en meerlagige zang, wist ons meteen te bekoren, en nog. Ook Wicked, de haast sacrale sfeervolle afsluiter van het album getuigt van veel klasse, voorzien van dreigende keys en een licht psychedelisch sfeertje, in beste Spiritualized-traditie.
Let’s Look Back klokt af op iets meer dan een halfuurtje, en dat is verre van tijdverlies. Caleb Nichols weet hoe een goede song te schrijven, enfin elf want op het album staat er eigenlijk niet één slecht nummer. De referenties naar Russ Polard of, heel even, Tom Petty, vergeeft Nichols ons hopelijk wel. En er zijn die andere aspecten van diens knappe stemgeluid én songschrijverstalent.
Met Let’s Look Back maakte hij een prima plaatje, dat alle eerder genoemde bands misschien ook wel hadden willen maken. Sterk spul, dit.
Let’s Look Back is uit op het Kill Rock Stars label, te vinden bij platenboer of op de gekende streamingdiensten.
Wie Caleb Nichols live wil zien, zal naar de UK of Frankrijk moeten trekken. Wij twijfelen alvast…
22/11 – Glasgow, The Old Hair Dresser’s
23/11 – Sunderland, Pop Recs
26/11 – Nottingham, JT Soars
27/11 – Bangor, Pontio (Poetry Reading)
30/11 – Birmingham, Dark Horse
01/12 – London, Matchstick Pie House
02/12 – Lille (FR), Le Distro
