We gaan er niet te veel doekjes om winden en gewoon eerlijk zijn tegen elkaar: het leven is niet meer wat het was, nietwaar? We waren meer gewoon en moeten ons tegenwoordig (en hopelijk ook voorlopig) tevreden stellen met een flauw afkooksel van het origineel. En laat dat nu echt wel de gedachte zijn die we hadden bij het beluisteren van Shadow Of Fear, de nieuwe van Cabaret Voltaire. Omdat we nooit zomaar de olifant in de kamer adresseren zonder het nodige opzoekwerk te doen, hebben we er voor de zekerheid nog eens een paar oudere lp’s van Cabaret Voltaire bijgenomen. Je weet maar nooit dat onze herinneringen aan die innovatieve, vernieuwende band uit Sheffield die ergens in 1974 boven de doopfont gehouden werd, niet meer zo accuraat zijn.
Dat de promo tekst die bij deze plaat hoort al meteen vermeldt dat ze komaf willen maken met het verleden en naar de toekomst kijken, mocht al een voorbode zijn. Want om eerlijk te zijn, “de band” dat is nog enkel Richard H. Kirk en Shadow Of Fear is dus niet meer dan een soloproject onder de naam Cabaret Voltaire.
Shadow Of Fear herbergt acht nummers. Openen doen “ze” met Be Free dat al onmiddellijk laat aanvoelen dat het op is. The Power haalt nog een paar flauwe herinneren op, maar ook deze track doet weinig eer aan wat ze ooit uit hun kastjes toverden. Zelfs toen ze meer in de richting van de synthpop neigden, werden er interessantere deuntjes gemaakt. Denk maar aan Just Fascination of Sensoria, die toen ook al mijlenver stonden van pakweg Nag Nag Nag.
Wat op Shadow Of Fear staat, straalt op geen enkel moment iets af van die oude glorie. Levenloze computer deuntjes, drumcomputers en sequencers zijn het recept van deze plaat, die helaas de ziel mist die er vroeger in zat. Neem nu bijvoorbeeld Papa Nine Zero Delta United. Dat eigenlijk niets meer in dan een deuntje dat je bij een oud, jaren 80 computerspel zou willen plaatsen. Of Vasto, een tune dat zo in de newbeat gewassen is dat het er afgebleekt en levenloos lijkt uit te komen. Gelukkig kan de wasmachine, die op volle toeren schijnt te draaien, nog voor wat extra speed zorgen, anders leekt het helemaal verloren.
Het kan aan ons liggen uiteraard, maar we kunnen er niet omheen. De trukendoos van deze band is ver over de houdbaarheidsdatum heen en het zou niet slecht zijn mocht iemand ze uit de rekken willen halen. Zelf gaan we vooral onthouden dat Cabaret Voltaire mooie dingen gemaakt heeft. Dat we allemaal langzaam ouder worden mogen we ook niet vergeten uiteraard, maar Shadow Of Fear kunnen we gewoon vergeten, zonder daarover beschaamd te worden.
Mr. Blue Boogie