Van Burghers naar Burghers Orquestra in slechts twee jaar na de sprankelende lp Something For Everyone en dat zelfs in een afgeslankte bezetting, het zal de ironische Niels De Wit humor zijn. Geen Frank Cuub meer, Niels enkel samen met partner Simone Mansveld, die tussen het afwassen, stofzuigen en andere gezamenlijke “huishoudelijke” taken, aan de liefdevolle muzikale huisvlijt gaan.
Heerlijke twang gitaren, elementaire beat (met tamboerijn) maar vooral de uitermate catchy samenzang in het refrein van opener Something About You zorgen al meteen voor een eerste hoogtepunt. Lost In Time baadt mede door het vrolijke orgeltje (of een melodica door een batterij effecten?) in het soort 60’s bubbelbad waar die andere Nederlandse underground bard, Hans F Ford zichzelf ook in onderdompelde. Het sfeertje wordt dan iets donkerder en in lager tempo verdergezet op When The Next Train Comes. Poppy gebalde Replacements punk evenwel ingeleid door een aftandse ritmebox is ons fijne deel in We’ve Had It Too Good.
Don’t wake The Monster blinkt zo uit in zwoele dromerige verleidelijkheid, dat de deugddoende rust inderdaad niemand uit z’n slaap zal halen, enkel jammer van de iets te vroegtijdige fade-out. Gelukkig is daar Cult Me In om ons tijdens een zonsopgang op een Hawaïaans strand een cocktail te serveren waarvan de ingrediënten uit dezelfde barkast komen als die van Os Barbapapa’s en Friends Of Dean Martinez bijvoorbeeld. En yippieyahee nog aan toe, zelfs met een denderend treinritme komt het duo weg, zéker wanneer Simone de leadvocalen mag overnemen, hearing is believing in If seeing is believing dus.
Wij waren al fan van dit getalenteerde duo, die zelfs met schuifelende brushes jazz (Crashed And Burned) toch weer een aanstekelijk popliedje tevoorschijn weten te toveren. Uitwuiven doen ze ons met een dubby versie van Lost In Time, toepasselijk Lost In Dub getiteld en met een overdaad aan (gesamplede ?) vibraslap. Maar niet zonder eerst nog een lieve kopstoot uit te delen in de rocker Man Without A Plan waar zelfs Clement Peerens z’n jeansfrakske veil voor zou hebben én Private Wasteland , waar het het bijzonder leuk vertoeven is als het plaatselijk orkest blijkt te bestaan uit dronken leden van B-52’s en Ween.
Zéér fantasierijke en uitermate creatieve DIY huisvlijt dus, die met een karrenvracht aan diverse invloeden licht experimentele maar oh zo verdomd pakkende popmuziek voortbrengt. Een verademing in tijden van plat gecompresseerde en gepolijste radiobagger. Een vette aanrader dus !
