De postmetal/doom band Briqueville hult zich in een rookgordijn van mysterie. Live spelen ze met gouden maskers en zwarte capes, en ook in hun bio is er niets te vinden over wie ze zijn en waar ze vandaan komen. Dit hele mysterieuze gedoe doet je als luisteraar maar op één iets focussen: de muziek. En dat is waar het uiteindelijk allemaal om draait, niet? Na een onnoemelijk aantal keren hun debuutplaat uit 2014 gehoord te hebben en na verschillende intense optredens van de unieke band te hebben bijgewoond, luister ik met hoge verwachtingen en vooral met heel veel zin naar hun nieuwe plaat II.
‘Geen tijd te verliezen’, moeten die mannen van Briqueville gedacht hebben. Akte V, het eerste nummer op de nieuwe plaat, start met een keihard beukende partij. Repetitieve gitaren en drums die – misschien ietwat teveel- doen denken aan de welbekende mokerslag in The Glowing Man van Swans. Het hele kabaal (in haar meest positieve zin!) eindigt snel, en hier starten de onheilspellende gitaarmelodieën die Briqueville als meesters in het vak beheersen. Akte V bouwt op het eerste gezicht perfect op. Net zoals de nummers op hun eerste album, valt onmiddellijk op hoe goed hun tracks in elkaar steken. Ook productiegewijs is deze plaat opnieuw uitzonderlijk goed, merk ik direct op.
Net op het moment dat ik tot dit besef kom, voel ik de Briqueville-draaikolk op volle toeren opkomen. Psychedelische, repetitieve gitaarpartijen volgen elkaar op. De opbouw sleept wat aan, maar je wéét dat bij Briqueville de climax des te beter is. Hoewel, dat dacht ik. Het nummer eindigt zonder een beukende partij, maar dat is eigenlijk helemaal niet slecht. Goeie start, al zeg ik wel bewust ‘goeie start’. Het begin van het nummer vind ik vrij intrigerend, naarmate het nummer vordert, geraak je makkelijker uit ‘the zone’.
Akte VI, het nummer dat recent gelost werd (met bijhorende obscure videoclip), is absoluut een straf nummer. Briqueville slaagt er als geen ander in om je als luisteraar mee te nemen in de diepste krochten van je innerlijke zelf. Vuile, donkere gaten waarvan je – zonder specifieke muziek- vaak het bestaan niet van wist. Halverwege start een héérlijke riff die zichzelf verbetert naarmate hij langer wordt aangehouden. De zweverige, in een bad reverb gedrenkte gitaarpartij die erboven wordt gespeeld maakt het geheel des te aangenamer om in te vertoeven. En jawel, hier komt de eerste typische Briqueville psychy gitaarsolo. Heerlijk. Ik betrap er mezelf op het feit dat mijn kop op en neer gaat (en heen en weer) en dat is niet anders wanneer de korrelige, vervormde stem het geheel versterkt. Ook hier durf ik toch ook nog ’s naar Swans te verwijzen, met name hun nummer Screen Shot. Dit nummer is vet. Vettig. Het einde beukt hard op je in, en zo hebben we het graag.
Het derde en tevens laatste nummer op de plaat, Akte VIII, is een knaller van formaat. Met het nummer dat bijna 20 minuten duurt, neemt Briqueville je nog een laatste keer mee in hun uitermate meeslepende muzikale creaties. Mijn ogen sluiten lijkt me vanaf de eerste minuut de beste optie. Gevolg: gedurende de hele song zijn ze toe gebleven. Dit nummer combineert alles waar Briqueville zich mee wapent. Dikke gitaarrifs, drumgrooves die beuken als geen ander, melodieën die je kleiner maken dan je werkelijk bent en soundscapes die het geheel nog veel intenser maken. Ik waan mezelf in hogere sferen wanneer er rond de veertiendeminuut gecontroleerde chaos van de beste soort opkomt gevolgd door een riff die deze plaat afsluit met de kracht van een wervelwind.
II is een straffe opvolger van hun debuutalbum, zoveel is zeker. Hoewel ik dit album als minder ‘uniek’ ervaar dan hun debuutplaat, blijft het een ongelofelijk straffe release. 100% Briqueville (afgaande op hun eerste langspeler) kan ik het niet meer noemen, maar het ligt er verdomme niet ver van. Briqueville blijft één van de betere livebands die België te bieden heeft binnen dit soort muziek, dus ik kan dan ook niet wachten om deze nieuwe nummers live te mogen ervaren. Wie de band nog nooit live gezien heeft: doen. Zo snel mogelijk. En plan liefst niets belangrijks de dag nadien, want Briqueville scheurt je ziel open en laat je verweesd achter, zowel op plaat als live. Ga het vooral zelf ontdekken…
ARTUUR BRUWIER